BVG     Atrás    Índice de Páxinas

O muíño, o río e o campo onde salta o saltón, onde os polidos aínda parecen falaren co Sol, onde as chicharras cantan melodías de amor, estas flores de sépalos verdes e pétalas en cores, onde o grilo canta as súas tristezas en noite de lúa, os campos regados coa auga que rega susurrando, estes regeiros que fan xirar o rodicio dos muíños. Este pontillón, que poraquí pasou un carro cantando con chedas e cabezalla de cerne de carballo, as súas rodas coas cambas e miñón feitos coa trencha, machada e serrón, cabirtas e estadullos (fumeiros) ben apuntados para carrexa-lo toxo e a herba seca. Este pontillón feito coas mans duras e deformadas destes labregos sofridos, pacientes e soñadores. Estes muíños coas paredes de pizarra e o teito de lousas, coa fenestra pequeniña para alumear o gran de millo cair, estes grans que roxen, baixando pola moega, de vagar, oindo o tirrintitin do troular do tarabelo na moa, pasan pola quenlla fuxindo da moega que os oprime, esta moa máxica que transforma o grans en fariña e pan de millo, feita polos canteiros da Terra de Montes coa cantería. Estes muíños que fixeron parte desta paisaxe bucólica que transformaron durante moitos séculos millo en pan, das noites de frío na vixilia das horas da rolda familiar e o fol de coiro de ovella para o gran e a fariña gardar. Do vento que no inverno se oía, polos buracos asubiar, a harmonía de moitos barullos que parecían enfeitizar, un día, esta canle coa auga do cubo, bateu ata cansar. Soñei que dormía no muíño, oía o tarantantán baixiño, era do tarabelo na moa, que facía o gran de millo cair ben devagariño e agachado da quenlla para pasar no seu buraquiño, o tarabelo troula despertando a pentenicela que está dormindo, subo a quenlla co tarabelo, aperto ben a cuña da pentenicela para que o millo non pase tan depresiña e a fariña poder sair ben moída, mundiña. Séntome no banco de pedra, de pizarra moi dura, que foi arrancada na regueira, na laxe da fontaiña grande, do lado onde se ve o Sol poente cos raios relucentes, escudriño algún tempo, miro estas paredes ben brancas, brancas como a alma do gran de millo, pecho meu peito e abro meus ollos, vexo as bágoas de pó brancas a cair. A moa; xira, xira, xira ata que un día ten que dormir. Desperto do soño co barulliño harmonioso da auga do río, nas pedras cheas de limos, a auga corre-corre fuxindo para o cubo do muíño, escapando pola canle e batendo no rodicio para desperta-la moa grande que dorme o sono da soidade do tempo que non dormía. Ergo o cruzeiro, aperto a cuña pra moa grande xirar e oio o gran de millo, no "ollo"da moa, berrando baixiño.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega