BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Estou tan só agora no medio deste xardin, ollo e non vexo nada, nada en redor de min. Hai algo que me inunda, que xela e pecha os ollos, para que non poidan máis ollar, as brillantes flores de xasmín. O pavor segúrame xunto á luz eu non poido desaparecer, esta luz sen luz coma espada, espada que ó final conduz. Será a espada esa luz sen luz? será o fio da espada o final? Xa fai tempo que non sou eu, síntome só nesta triste sorte. Ando como as ondas da mar ¡Ondean! ¡Ondean!... ¡Ondean! andan coa forza do vento e estan sempre no mesmo lugar. Deixei sen rumbo o meu lar, na barca errante do bravío mar, remando, remando sen destino, apenas, como guía, o día e o luar. Tombarei na escuridón da noite, no silencio da soidade que berra, no azul e grande océano de bágoas, no campo santo que une auga e terra

© 2006 Biblioteca Virtual Galega