BVG     Atrás    Índice de Páxinas

Cando máis xoven, tiña moita dor dun cravo cravado no corazón, non me lebro se o cravo era de ouro ou de falso amor. Lémbrome que me atormentaba, alá ben dentro, moito profundo, ata chorar bágoas de sangue que saian do corazón moribundo. ¡Señor! Do amor infinito e fraterno, espero de Vós ánimo e piedade, dame coraxe e forza para arrancar dunha só vez, o cravo da soidade. ¡Señor! O meu peito está sangrando cheo de dor, baleiro, e na verdade, oco por dentro e ferido por fóra, de tantas bágoas que vou chorando. Un lamento, máis outro lamento, un queixume, máis outro queixume que trai un desprecio, unha dor, e nela, esvaído, repousa a propia morte no tempo.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega