BVG     Atrás    Índice de Páxinas

¡Terra de Montes! Cómo me dois e me sobresais en ti e sen ti - por próxima e ás vezes distante. Como te sinto e sufro aquí, porque me faltas nos meus soños, realidades e necesidades. Aquel aire musical, cristalino e ás vezes ferino, aquel sol de raios máxicos entre os carballos, a Lúa dourada da media noite sorríndome, o canto matinal dos paxaros encantándome. Aqueles montes e baixos vales encaracolados, aquel subir e baixar perpetuamente, sen chegar, onde os camiños e as pedras choran en silencio a ausencia de miñas pisadas firmes de antano. Aquelas corredoiras, por vereas e planicies dán unha soidade inmensa estendendose máis alá de si mesma, con afán de dominio e reencontro. Así, voume sentindo coma unha alma en vilo. Sobre tanta extensión de recordatorios, é tan intensa a luz que me alumea ó camiñar sen unha nube polo ceo da Terra de Montes, onde a maxia, fai o ocre da terra brillar. Algunha cousa ficou oculta entre as suaves colinas e o verdor sereno dos campos, onde a a natureza e o home aparecen eternamente unidos polos húmidos, sedosos e tranquilos vales. Terra atravesada por nubes, ventos, corredoiras e ríos que multiplican os reflexos sumerxidos e rasantes, onte sobre os millerais, hoxe sobre prados verdes. Terra alegre e xuvenil; anterga e feminina. Os teus ríos con seus pequenos afluentes deseñan á flor do chau seus delicados meandros e o seu val coma unha manta feita de retallos, definen a corredoira do hórreo desta terra galega. Camiños e carreiros que pasei de día e de noite, alumeando meus ollos nas trebas nocturnas que falaban comigo ó camiñar enamorado, polo orballo da rubra auréola matinal. ¡Xirarga da Terra de Montes, como te amo! O teu pobo enxendraba bens e ledicias, arando e peinando as súas terras, nas que seus devanceiros deixaron súa fe. Agora, estou de mans atadas e pernas cansadas polo camiñar en círculos para te encontrar, vivindo sen teu agarimo co corazón partido, pasei a mor parte da vida sempre a soñar.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega