¡Ah! Cando os meus
desexos
tiñan unha firme traxetoria
que me levou polo mundo
co soño que nacía outrora.
Estavan os camiños cobertos de
terra, pedras e sombra de carballos,
a terra que xuntou terra e as raíces,
están estreitos coma carreiros e atallos.
Son aquel adolescente que atopou
a espada para abrir o seu camiño,
o xoven que fun e o ancián que estou
a carón con Deus. Seguirei o meu destino.
Nas mans do mundo deixei meu lar
amargando a dor de tristes disabores,
ó ollar os ceos da Terra de Montes
o Sol, nubes e acariciando amores.
Un día, nas nubes e asas do vento, eu
voltarei, "para as mozas poder ollar",
no Cachafeiro, en Folgoso e Vilar
coa maquina de centeo a mallar.
Volverei, aturuxando ó subir nos Vidiños,
pasar no Santo Domingo e nas portelas,
nos carreiros do lugar de Presqueiras,
e atravesar o pontillón das Barrelas.
.................................
¡Un día eu volverei! (...)!! |