Fai tempo que non son eu
teño medo de ser un soño
unha fantasía necesaria
nunha cuarta dimensión.
a ilusión
o corpo
o medo
As veces vou a beira do río
oir a harmonía das augas
buscar o feiticio do canto
na escuma branca do delirio.
este lugar
o pánico
o pasado
Durmo no susurro das augas
co brillante raio da luz dourada
co encanto do amor dormido
co alumear da estrela-dalva.
o amor
o sorriso
un xemido
oio unha voz a me chamar
escoito seu corazón bater
quen é non quer me amar
quixera quen é saber.
un grito
un minuto
o infinito
Tiven apenas pavor e medo
que fora unha asombración
da miña loucura inconsciente
da miña infinita imaxinación.
un poema
o futuro
a dor
Ela apagou a miña luz
coma o Sol apaga as estrelas
miña paixón e ilusión,
agora, deixame só com elas.
a espada
a sombra
a solidón
¿Eu a amei? ¡Non sei!
Non a amo agora
xa a amava antes,
non máis poderei. |