De mañá cedo, ando polo
camiño adiante
buscando algo que o tempo levou de min,
dende que aínda era moito mozo e pensava
que todo por onde eu ía pisando xa era meu,
procurando en cada pedra do camiño, axexo e
rebusco debaixo de todas elas, unha por unha,
pra encontrar a sombra do que eu perdin.
Ando polos carreiros do monte d'Alén,
nas ladeiras e nas beiras dos regueiros,
e entre os muros dos prados caídos,
subo no medio das laxes e outeiros
atallo polo monte de xestas e pinos,
onde cabei unha estivada de centeo
pra reencontrar o eco de meus asubíos.
Ando por entre as pedras de suavela e
nos carreiros feitos polos gandeiros,
piso nas pedras que eu sentei un día
axexando alá encima o coto de Bernalda,
vexo o Sol nacer, peseniño, nos outeiros,
alumeando o camiño dos meus pasos
pra encontrar as bágoas que eu chorei
Ando polas carballeiras, pisando
nestas follas secas polo tempo, piso
ben de mansiño, pra non despertar
o soño de un meu amigo paxariño
que un día de miña primavera subía
de póla en póla na árbore, devagariño,
para poder brincar cos seu fillos no niño |