BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 1]                'O LEUTOR.    ¿A onde irán morrer estes versiños fillos d' as miñas intemas tristezas, concebidos en noites de vixilia

por unha musa enferma?

Aventureiros, loucos soñadores, en pelegrinacion van pol-a terra sin agarimo, esfarrapados, débles

mancándose n-as pedras.

Non cobizosos de lograr a groria a cruz a costas forcexando levan; xa presinten que lonxe d' o calvario

morrerán baixo d' ela.

[p. 2]    Emprenden a xornada fatigosa en áas d' o amor d' a pátria, porque pensan q' os esforzos que fagan n-o seu nome, xa que non groria, gratitú merezan.    ¡Triste verze tiveron os coitados! n-a prision d' unha cárcele muy negra, arrolounos a nai que á vida os trouxo,

a alma d' un poeta:

arrolóunos n-o encerro en que se muscha, ô fatidico son d' as suas cadeas, tendo as vágoas n-os ollos, tendo a frente

coroada de tréboas.

Eles com' a sua nai a quen herdaron o desalento por esprítu levan; fáltalles nome, fáltalles fortua,

non teñen mais que penas.

Nome e fortua á conquistar camiñan poI-os confis d' esta rexion gallega, entoando cantigas malancónicas

n-a nosa fala tenra:

n-esta fala tan dolce como branda, [p. 3] fala de fadas, ánxeles ou meigas que hastra n-os lábeos d' o labrego rústeco,

ten poesia, tenreza.

Non hacharán un lar onde acollerse, nin quen consolos ou amor lles dea; morrerán esquecidos, como morren

os páxaros n-as selvas:

¡non importa! por mais que desenganos recollan ô seu paso, non s' arredran, horfos naceron, y-anque vivan orfos

non terán estraneza.

Os que sentides algo que vos mágoa, os q' un berme levades n-a cabeza, os que sentides sede d' o infinito,

os que amades a terra,

os q' ôs ecos ouvindes d'esta fala que grande foi n-os dias de grandeza, os que xunto co-a carne inda levades

o espíritu d' os celtas,

pousande os ollos un istante solo n-estes versos, que, fillos d'a tristeza, [p. 4] inda teñen pra vos algo sacreto

algo que vos desperta.

Falarámbos d' as fondas saudades, d' os delores que son a nosa herencia, d'o esquecemento amargo en que vivimos,

d' as nosas grorias vellas,

d' as venerandas ruinas q' inda s' erguen ô pé d'estas montanas xigantescas, baluartes que foron n-outros sigros

d' a nosa independencia;

pois anque probes son, o amor d' a pátria n-eles con forza e con vigor latexa, e si pequenos son poI-o roupaxe,

fáinos grandes a idea.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega