BVG     Atrás    Índice de Páxinas

 

[p. 55]    CARTA D'O ABADE D' ARMENTElRA                     'a sua nai    Nai d' o meu curazon: ¡ben me dicia Farruco d' as Lagazas, o caseiro, cando eu estudiaba Teologia! «Denantes que a ser crego te resolvas têlo que cavilar moito pirmeiro, que non vale que atrás dempois te volvas: logo q' as órdes pra misar recibas, ansi queiras coller un novo estado, sexas feliz, ou sexas desgraciado, crego terás que ser namentres vivas.» [p. 56]    Fai dous anos, naiciña, que d' abade n-esta parroquea estou: n-estes dous anos,         se ll' ei contar verdade, a centos recebin os desenganos. Viñen pr' eiqui coidando que poidera a forza domeñar d' as miñas coitas, e valérame mais que non viñera,         pois se onte eran moitas, hoxe que vendo estou o que se pasa, ¡ay ven-o sabe Dios, que ser quixera tan feliz como fun n-a miña casa!    Pra cumprir a concencia os meus deberes, teño que vixiar de noite e dia pol-a salús moral de cantos seres ô meu coidado Dios deixa e confia: teño que dar consolos á quen chora, ô probe pan, consellos o que erra que sin vertú nin caridá, siñora, non se poden curar almas n-a terra: e sen folgar, sen ter nunca sosego, ver non podo cumpridal-ás tareas [p. 57] d' a miña obrigacion, pois élle un crego agarimo de todos n-as aldeas.    Acoden ond' a él mozos e vellos, afrixidos pidíndolle consolo pr' as suas desventuras, que son moitas, y-él que non ten que dar senon consellos         anque se volva tolo, non alcontra remedio a tantas coitas.    Tal lle me pasa a min, que non atendo a remediar os infinitos lóitos qu' estou de cote n-a parroquea vendo, e pol-a cruz que poño, non comprendo a regalada vida que fan moitos.    ¡Ay, naiciña, non sei como lle chame ô martirio que sufro sendo cura e ter que presenciar finxindo calma como namentres us morren de fame, [p. 58] viven outros nadando n-a fartura!    Sempre a sacreta voz d' a miña alma estálleme croel amonestando á que cumprindo como bon abade,         loite pol-a verdade a doutrina de Cristo padricando; mais eu que sei por práuteca de certo que ven a ser igual, sermon perdido,         padricar en deserto, ou padricar a xente sen sentido; pra que non digan que non son meus féitos cumprida semeIlanza d' o que falo,         vixilo, vexo..., e calo, e de min todos viven satisfeitos.    Ninguen m' empresta axuda         n-a grandiosa tarea d' esparexer a ilustracion n-a aldea: se chamo â caridá, rmóstrase muda; busco n-os curazós catolicismo, e topo indiferencia por resposta, que o noso labrador poI-o egoismo [p. 59] gobérnall'a concencia, e non lle costa gran traballo creer, que sen mais nada que no corpo levar escapularios, e dispor d' unha Bula d' a Cruzada, ir â misa e rezar algus rosarios, xa ten a salvacion asegurada.    Intentar correxir tantos errores perder o tempo en baralladas fôra,         por que os homes d' agora, todos se gaban de lle ser doutores: hay que deixar que siga o mesmo todo, que crean n-os agoiros d' as curuxas,         n-a existencia d' as bruxas, e n-outras zaramallas ô seu modo: que c' o aceite d' as lámparas d' a eirexa curar os males d' o seu corpo intenten, e que levados d' a cativa envexa e d' a negra ambicion, ódeos alenten: que de seu Dios s'acorden solo en tanto lle teñan que pedir salus e sorte, e que por medo, e non por amor santo piedade cramen ô loitar co-a morte. [p. 60]    Como vosté conecerá, siñora, a miña situacion élle muy séria.....         muy esconsoladora, pois anque vendo estou com' a miseria os corpos y-os espiritos devora, carezo de poder pra redimilos cal a miña mision santa require:         ¡digolle nai quirida que como aguda espada de dous filos esta impotencia o curazon me fire e converte en inferno a miña vida...!    Nai d' o meu curazon: d' o que me pasa verme libre, deixar a cruz quixera: ¡ay! fórame millor, mais me valera ser labrego e coidar os bés d' a casa!

© 2006 Biblioteca Virtual Galega