BVG     Atrás    Índice de Páxinas

 

[p. 61]             AGOIROS    Non hai noite que non veña n-un d' os loureiros d' a horta o moucho negro e sombrio a pousar n-as verdes pólas, e cando mais bufa o vento sacodindo as débres follas, cando estrala o madeirámen y-a chuvia os vidros azouta, d' un modo tan triste canta. qu'escoitálo dá congoxo.    Non poiden pechar os ollos, nantronte: pra min as horas [p. 62] cal precesion de pantasmas pasaron lentas e xordas; Deitada estaba n-o leito n-a antitude d' unha morta; escasa d' aceite a lámpara daba unha luz tan medosa, que mais que luz, parecia fosforescencia n-as sombras; o vendabal retorcéndose bruaba n-as corredoiras, chovia como si as nubes a inundar os agros foran, y-os roucos chios d' o moucho chegaban â miña alcoba monótonos, estridentes, fatidicos e con forza: ¡nunca tiven tanto medo nin pavor de verme sola!    Arrepiada, tremando, acocheime baixo as roupas pra non escoitar os chios d' o paxaro qu' onde pousa, ou malaventuras venta [p. 63] ou d' alguen a morte agoira.    Eu non sei se foi un sono, ou ilusion enganosa, delirio, presentemento ou adivinanza tola; mais xuraria que oubin tenra, vaga, malancónica unha voz que me dicia: «Probe virxen non t' escondas nin medo teñas ô moucho que nos loureiros d' a horta ven a entoar pol-as noites a sua cantiga insólita: chia o moucho n-os loureiros por que non n-a terra nosa son estos álbores simbolo d' a inmortalidad' e groria, pois mentras n-os pobos cultos d' o lourel co-as verdes follas pr' os héroes e pr' os poetas estan tecendo coroas, non chegaron en Galicia inda á sirvir pr' outra cousa, [p. 64] que pr' a anunciar as tabernas pondo ramallos n-as portas, pra darIle sabor ôs guisos e pr' afumar carnes mortas; que n-a sustancia e n-o fume moitos teñen as suas grorias.    ¿De que t' estranas que o moucho qu' ô redor d' a morte voa, que canta malanconias e que disgracias agoira, veña á chiar pol-as noites n-os loureiros d' a tua horta?    Esto xurára que oubin, e vou conecendo agora que se mentira non fose qu' os mouchos a morte agoiran, eiqui en Galicia voáran cantos poI-o mundo voan.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega