BVG     Atrás    Índice de Páxinas

 

[p. 83]    ANXEL DE REDENCION. A Don Manuel Curros Enriquez.    Pol-os estensos ámpitos d' a nosa pátria amada, n-as horas de misterio d' a noite sosegada, cando as estrelas verten n-a terra seu fulgor, un ánxel con roupaxes d' a luz d' o sol vestido; con aas de nacre e d' ouro, vai en voar tendido buscando os que padecen saudades e delor. [p. 84]    Non hay un alma triste que non-o vexa en sonos, vêno n-as suas desgracias os míseros colonos, o artista que hourizontes é proteucion non ten, o poeta n-os arroubos d' a fantesia ardente, sinte d' esas aliñas o roce n-a sua frente, e sinte o seu alento n-o curazon tamen.    Ese ánxel misterioso crióuse entr' as roinas, vive n-o mar, n-os rios, o mesmo q' as ondinas, n-os pobos, n-as aldeas, como calquer mortal; xa s' arrendea ledo n-os cálices d' as froles, xa voa poI-os aires brilando com' os soles, [p. 85] ou ben d' os montes pousa n-o quedo piñeiral.    Xa vai d' as sepulturas que temos esquecidas as cinsas axuntando, q' alcontra esparexidas, y-os hosos que sin coba riba d' a terra están; ond' haxa un ser que pense, que sinta y-esmoreza, algo de luz e vida, de groria ou de grandeza, de esquecemento e loitos. o ánxel ali vai.    Sirvenos de compaña n-as nosas saudades, aléntanos, e fáinos amar as libertades, a independencia pátria, a groria, a relixion; deixa consolos dolces [p. 86] n-as almas deloridas, e rezusita cantas pasiós adormecidas temos, si xenerosas, santas e nobres son.    'O labrador sofrido dicelle quedo: «¡Agarda que en millorar o probe colono xa non tarda!» «¡Adiante!» ô sábeo dícelle, «¡confia n-o porvir!» e dícelle ô poeta: «¡Anuncia a feliz nova y-a Redencion cantando con inspirada trova, fai que todos a cheguen á amar e presentir!»    E dícelle ô que dorme n-a indiferencia: «¡Esperta, érguete e vai â loita q' unha vitoria certa, [p. 87] agarda ôs que pelexan poI-o seu pátrio chan!» «Xuntáivos que a soñada resurreucion xa chega, y-o sol esprandoroso d' a Redencion gallega, alá n-o Pico-Sagro comenza á crarexar.»    Inda n-as nosas venas a sangre celta corre; non pereceu a raza, Galicia inda non morre, pois ten ideal, latexos, espranzas e vigor; inda millós de lábeos prenuncian a sua fala, inda cen liras vibran sonoras pra groriála, e cantan as costumes, o arte, a tradicion.    Cantos eiqui en Galicia a luz primeira viron, [p. 88] aqueles q' as suas fondas saudades adquiriron, ô traspoñer as portas d' a leda xuventú, cantos com' unha pelra gardámos n-a memoria os feitos d' o pasado que son a nosa Héstoria, amamos esta pátria, buscamos esta luz.    ¡Amamos y-agardamos! por que nos vela e guia o ánxel mensaxeiro d' a luz d' o novo dia, qu' eiqui n-a nosa terra xa sono, xa ideal, ond' haxa un ser que pense que sinta y-esmereza, algo de luz e vida, de groria ou de grandeza, d' esquecemento e loitos, ali voando vai.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega