BVG     Atrás    Índice de Páxinas

 

[p. 115]      SALAYOS D'UNHA NAI.    Cando a fúlxida luz d' o sol morria, ou cando viña a luz d' o novo dia, tremborosa chegaba ô pé d' o altar, pra lle pedir á virxen d' os Delores q' o fillo qu' era iman d' os meus amores         viñese pr' o seu lar.        Cando ô morrer a tarde n-as cañadas, n-os montes e n-o val as bateládas resoaban d' o toque d' oracion, ou n-as fogaxes d' a alborada, cando soaban as campás repinicando,         por él roguei a Dios. [p. 116]    De rodillas n-as lousas d' a eremida en súpricas d' amor pasei a vida chea de fé, d' espranzas e d' afan, non viña dia que á rezar non fôra, y-a negra noite, o lumiñar d' aurora         víronme sempre igual.    Diante d' aquela virxen delorosa, nai a mais grande, nai a mais chorosa q' o morto fillo n-o seu colo ten, xemendo e con bagullas lle pedia, que o fillo, miña santa idolatria,         m' o trouxese con ben.    ¡Cántas veces, namentres n-as romaxes postal-as mais con churrusqueiros traxes gozaban d' os praceres d' a funcion, eu soliña por él loito vestindo, car' o sagrario camiñei sintindo         morrer o curazon!    ¡Cántas â Virxen n-a solénia calma, muda, pero falándolle n-alma [p. 117] e pondo os ollos n-ela lle pedin, que aquel filliño tan chorado agora sano, feliz e probe como fora         volvése pr' onda min!    ¡Mais non volveu! N-aquel país ardente que pr' a gallega xuventú presente mais atraucion q' a d' os abismos ten; n-aquela sepultura nunca chea, n-aquel monstro famento, n-a siréa         d' o mar d' o noso eden;    N-aquela terra, ¡ay Dios! q'a sangre nosa fixo forte bellida y-abondosa, n-as malditas Amérecas, morreu...; como cantos pr' aló marchan, ¡probiño! salús, vida, porvir, páis e cariño,         todo... tod' o perdeu.    Eu tamen o perdin, tamen coitada, sin agarimo, sola esconsolada, vella enganida, síntome morrer: [p. 118] non terei unha man que compasiva me cerre os ollos, nin quen mentras viva         faga por me sostér.    Rôla viuda son, que pol-o vento lembrando vai ó croel esquecemento, y-os salayos que ten n-o corazon, alma que vive en pena n-esta vida, nave n-as augas d' o delor perdida,         xardin sin froles son.    Inda parés q' o teño n-o meu colo dándolle bicos en suave arrolo, e non podo creer que xa o perdin... ¡que negra e fera foi a sorte miña! morreu... tamen eu morro... coitadiña...         ¡coitadiña de min!

© 2006 Biblioteca Virtual Galega