BVG     Atrás    Índice de Páxinas

[p. 5]   CARTA D'O TIO ÁNXEL DE VALEIXE,     'o seu sobriño anton de betanzos. Disnos que dende a Córte de Galicia iráste pra Bos-Aires, Antonciño; non sei como nos dás esa noticia sabendo que che temos gran cariño.    Tanto nos disgustou, que a Margarida, co-a pena que colleu, (que foi boa pena) o que nunca fixera n-a sua vida, púxoseme á chorar com' unha nena.    Eu, anque non chorei, pois nunca tiven vagullas que regasen meus delores, pois son d' aqueles q' afogando viven n-o curazon as saudades môres, sentinme malancónico, intranquilo, [p. 6] e de maneira tal acongoxado; que por un pouco....  ¿e porque non decilo? non rompin á chorar esconsolado.    Pero Anton, meu sobriño, ¿ti toleas? ¿Cóidas acaso mellorar de sorte? ¡Non ves que cantos deixan as aldeas cobizando medrar, topan a morte!    Tan louca pretension debes deixála, que non sayas d' a terra che aconsello, e ten conta que quén ansí che fala é home de esperencia como vello.    Sendo mozo tamen cal ti eres huxe, n-os anos en que temos n-a cabeza non sei que bulideiro ruxe-ruxe que á despertarnos as pasiós empeza, eu, o mesmo que ti, viña notando que moitos meus queridos compañeiros, us tras outros o lar iban deixando pr' acollerse n-os lares estranxeiros.    N-a miña soñadora fantesia estas escenas forza e lus tomaban, e cando feito rico alguen volvia as ánsias de riqueza que sintia [p. 7] mais ardentes e fondas se tornaban,         por que cego non via os mortos á millós q' aló quedaban.    Este crecente afan fóime facendo tan fosco e desleigado, que sin sentilo o amor iba perdendo que lle tiña ô meu lar acurrunchado.    Unha noite, por fin, mentras durmindo s' atopaban meus páis, abrin a porta         que vai sair â horta, e como aquel ladron que vai fuxindo d' os que o siguen de preto pra collélo, dinme a correr de presa e caladiño, saquei a tarabela d' o portelo e, tremando, alcontreime n-o camiño.    O silencio d' a morte ali reinaba..., nin siquera unha folla se movia...,         solo hastra min chegaba a estrana e misteriosa melodia d' o río que de lonxe murmuxaba.    Non ben dera dous pasos n-o carreiro pra emprender o viäxe recatado, cando o can que tiñámos n-o palleiro [p. 8] apareceu enriba d' o balado e púxose a ladrar con tal coraxe, que cheguei á pensar que d' aquel xeito o leyal gardador befaba o feito, y-a cativa intencion d' o meu viaxe; un brinco déume o curazon n-o peito, como nunca pensei n-a chouza miña, y-ese afeuto moral que nos consome ôs gallegos enxebres, a morriña, sentin co-a forza d' a pasion d'un home; mais repóndome logo, anque o dar volta mais d' unha vez pasoume pol-a mente, con firme aucion e voluntá resolta púxenme a camiñar súpitamente.    ¡Noite aquela solémnia foy en todo que non esquecerei namentres viva, eu quixera contarcho... mais non podo         afógame a tristeza..., éicho contar en outra que ch' escriba se teño mais vagar e mais firmeza.    Por huxe, meu Anton, pra desafogo d' esta coita que gardo tan calada, pol-a memomoria d' a tua nai che rogo [p. 9] que non volvas pensar n-esa tolada.    Non troques a tua pátrea pol-a allea, non deixes a verdá poI-os enganos, afoga esa ambicion, volve pr' aldea a ser feliz cal fuches outros anos.    Eiqui sabes que tés senon riqueza, que non-a conecin nin-a cobizo, us eidos y-unha chouza, unha probeza que con amor e paz é meu feitizo.    Ven pr' onda min se queres c-o traballo lograr esa fortua cobizada, q' anque muy vello son e pouco vallo, axudándome ti, meu Antonciño, podrei darche unha vida regalada como non ten eiqui nengun veciño.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega