Saudades gallegas

Páxina Anterior

"Amor dá pátria"

Páxina Seguinte

m5vlsaudadesgallegas007.html

 


[p. 27]

        AMOR D'A PÁTRIA.


      A Don Xesus Muruais.


   Os infortunios o ser lle deron,
sen luz n-os ollos naceu e probe,
e de farrapos coberto sempre,
famento e falto d' amor crióuse.
   Namentres outros nenos d' aldea
ledos xogaban n-os alredores,
buscando grilos entr'os centeos,
vend' os cabirtos brincar n-o monte,
as volvoretas siguindo tolos,
ou ben collendo niños e froles;
él, n-un curruncho d' a humilde chouza

[p. 28]

vivia a solas c' os seus delores,
calado e quedo com' un calávre,
envolto en negras sombras de cote.
   Non pr' el tiveron nunc' as mulleres
tenras palabras, promesas dolces,
nin d' amistade n-o seu espritu
a voz deixaron oubir os homes,
que orfo de todo cariño triste
o neno cego chegou á xóven.

   As saudades que o consomian,
mais s' afondaron, foron mais fortes,
cand' ôs lostregos d' a razon, viuse
sen agarimo, sen luz e probe.
   O Prometeo que en si levaba,
fixo un esforzo supremo estonces,
e brazo a brazo, n-a escuridade,
púxose en fero loitar co-a sorte.
   Deixou a aldea; por compañeiro
un cadeliño levou, e fóise
aventureiro correndo o mundo,
entoando ledas cancios acordes,
n-as barulleiras prazas d' o pobo

[p. 29]

e n-as romaxes d' os labradores;
y-o que abondosas vágoas de sangue
vertia ó verse solo de noite,
pasaba os dias enteiros, sendo
causa de risa, xúbilo e goce.
   Co-este sarcasmo d 'a sua desgracia,
á costa d' este supricio enorme,
pasados anos, o cego poido
ter pan e roupas algo millores,
y-algús aforros que pr' el valian
mais q' a fortua d' un rico prócer.
   ¡Qué estrano, s' eles representaban
un mundo inteiro de sinsabores,
o trunfo n-unha xigante loita,
o premio a un fondo delor sen nome!

   Enton d' os tempos que xa fuxiran
as relembranzas erguendo fóronse
n-o seu doido corazon, morto
a todo afeuto, pasion e goce,
e por primeira vez n-a sua vida
foi ôs empulsos d' un amor dócil.
Pensou n-a pátria, por mais q' abroxos

[p. 30]

lle dera solo de neno e xóven,
y-ô seu recordo, ¡cantos sospiros
custoulle estare d' ela tan lonxe!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

                    *
                  *   *

   Por un canciño guiado, marcha
o triste cego, ben sabe, pr' onde,
que anque seus ollos non ven, sacreto
poder o leva de car' os montes
d 'acurrunchada misera aldea
que fora limbo d' os seus delores.
   Non vai buscando n-ela un achego,
q' os desenganos dicenlle a voces,
que non-o lembran nin ten amigos, 
que non hay alma q' ali o recorde;
vai, por que sede sinte d' as augas
puras e frescas d' aquelas fontes,
afan d' os bicos d' aqueles aires
qu' ecos y-aromas d' o val recolle,
aires d' a terra natal que teñen
cantos feitizos soñan os homes.

[p. 31]

   Por eso cando preto d' aldea
soar as ledas campanas oye,
estremecido deténse...., e chora...,
cicaes de pena, porque non pode
ver os destelos d' o sol que brila
con fogo d' ouro n-os hourizontes;
cicaes de gozo, por que 'os seus lares,
â sua terriña de novo volve,
y-entenrecido, chorando, escrama:
«Querida pátria d' os meus amores
anque non vexo ben te conozo,
meiga que todo meu ser conmoves!
¡Ben te conozo..., úneca estrela
que vin n-a miña perpétoa noite!»
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

                    *
                  *   *

   ¡Amor d' a terra, ben haxas sempre!
¡Ou sentemento subrime e dolce,
ti non nos deixas nin n-a desgracia;
n-as nosas almas, ti nunca morres!


Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega