Un neno da aldea

Páxina Anterior

Parte II

Páxina Seguinte

v2rosavidalcurvaturachemineas.html

 

   ¡Todo volverá a renacer!

 


     —Olla, Theóphilo— cando é necesario, todos nós temos un pouco de Don Quixote, emprendedores, filósofos, poetas e capaces de "facer algúns milagres", transformando nosas vidas e ata influenciando os acontecementos en unha escala global, por iso, a pesar das dúbidas, a saudade, a incomprensión como de todos eses avanzos e retrocesos, eu creo que sempre haberá un novo "Don Quijote", con unha forza interior, que insiste en loitar contra o abandono e os invasores muíños de vento...
     Volverán os Sanchos-Panza, xunto con os Quixotes, a pé ou montados nos seus Rocinantes para defender e combater, con tódalas armas posibles: O abandono e a incomprensión para un mellor desenrolo destas terras galegas —coma se fosen parte da beleza e da honra da "Fermosa Dulcinea del Toboso"—.
     Volverán:
     Novos Keltoy, os mouros e moitos Novos Cristiáns do Novo Mundo para poboar estas vereas e vales encantados.
     Por iso, Theóphilo, agora son eu que che fago algúns cuestionamentos sobre o incógnito Ser humano:
     ¿Por que, a pesar de todo iso, o home de hoxe se sente impresionado polo pasado tanto como polo presente e o futuro?
     ¿Cal será o motivo que o leva a procurar a emoción, particularmente, non pasado ou na contemplación da natureza, os lugares onde vive ou xa viviu, mesmo nas cousas máis simples por onde adubo ou anda?
     ¿Como se explica tanta atracción por locais e monumentos antigos e a cultura, non moi lonxe de nosos antepasados, a punto de hipnotizarnos con tanta recordación e beleza?
     ¿Seus pensamentos e sentimentos non serían un paradoxo diante da actual realidade?
     —Ben, Isaías, en principio, poderíamos supoñer que sexa un pensamento universal do Ser humano.
     —Tal vez o sexa, amigo Theóphilo, porén, eu, particularmente, con relación a meus sentimentos, como emigrante e, no meu modo de ver as cousas tanto antes como agora, despois de ter camiñado por varios sendeiros do mundo, penso que non poden ser tan só os pequenos e pouco caudalosos ríos nin os pouco produtivos vales desta Terra de Montes/Tabeirós, bastante castigada polo minifundio e a variación constante do clima.
     Alén de outros atributos e de paisaxes interesantes, porén, de un modo xeral, non moi distintos que os de outras comarcas de noso contorno galego, estas terras ten algo enigmático e encantador que nos emborracha con tanto amor terramontés.
     —Olla, Isaías, eu xa escoitei falar a uns amigos que teño no Concello de Avión, sobre algo que ti moito debes amar e de unha maneira moi especial. Por iso, che pregunto máis unha vez: Se non son os atributos que ti citaches anteriormente, entón:
     ¿Cal é a verdadeira razón de todo ese sentimento que provoca tanta dor no fondo de noso peito coas lembranzas das cousas da nosa terra?
     —Ben, Theóphilo, con relación a min e ó que ti escoitaches, quizais sexa sobre algo inherente a un convivo moi especial durante a miña nenez e parte da miña infancia antes de emigrar.
     Non hai moito tempo, o destino me levou a acompañar unha persoa moi especial, que me visitara na casa de miña irmá, onde eu estaba pasando uns días, el, quizais viñese para asistir á cerimonia do último adeus "a un ser inanimado" que eu sempre moito amei e amo. Sempre sufrín moito coas despedidas, a mor parte das veces con un nó na garganta, que me provocaba calorosas bágoas esvarando polo rostro trémulo por algo que estaba perdendo sen poder facer moita cousa.
     O compañeiro, da camiñada ecolóxica e histórica, pediume para ver unha cousa, tal vez insignificante para algúns, pero que el quería constatar o que, coma ti, xa tiña oído falar sobre a saudade e a dor que eu sentía pola mesma. O que el tiña oído a respecto dela, era algo moi sentimental con un pouco de melancolía. E, como esa "cousa" en cuestión estaba nunha aldea case que abandonada, preguntoume el:
     ¿Isaías, porque, unha casiña moi antiga e simple alén de un pouco abandonada, che provoca tanta dor, saudade e melancolía para escribir todo o que escribes en prosa e verso, coma se, na verdade, fose un Pazo encantado?
     —Olle, meu benquerido Doutor, coma a vostede tamén lle gusta de escribir, ademais de ser un especialista en medicina, non será moi difícil entender os sentimentos de quen tivo que deixar todo aquilo que tanto quería e amaba. Ademais diso, esa perda, foi nun intre en que a miña formación, persoal e cultural, estaba sendo deseñada por ese conxunto de valores que, Deus e nosos devanceiros deixaron para nós os xoves daquel momento. Por iso, como vostede sabe, non é moi fácil abrir man das cousas que tanto amamos, sobre todo cando iso é un lugar onde, eu, tamén, vin a luz do día pola primeira vez, respondinlle eu.
     —Moi ben, Isaías, pero, eu mesmo, coma teu veciño e amigo, tamén me gustaría de saber, ¿cómo, e onde é, ese Pazo encantado como ti lle chamas en túa dor, morriña e saudade poética?
     —Pois ben, meu amigo, é unha casiña case que abandonada. A súa parte terrea, foi chantada, hai algúns centos de anos, por predicadores da palabra de Deus, neste Val do Alén dos dominios dos monxes do Mosteiro de Acibeiro. Máis tarde, con outras finalidades, foi medrando ata que, mesmo para quen estaba ó agarimo dela, parecíalle un verdadeiro Pazo. É claro, non como se fose construído por enriba de un Monte de Cristal, con alamedas e acuedutos polos cales fluía unha límpida e cristalina corrente de auga, para saciar as necesidades de seus moradores. E, máis tarde, coa súa simplicidade, tamén agarimou a catro xeracións de miña familia, incluíndo a min. Ese é o encanto e o segredo da miña dor con relación ó meu Pazo encantado.
     —Isaías, creo que xa estou che entendendo. Iso de ollar para as cousas cando delas nos afastamos, é algo que require algún discernimento e moita comprensión. Non somos soamente nós que nos marchamos, as cousas queridas tamén se van de nosa convivencia. É coma unha embarcación no porto do mar que, mesmo ancorada, todo o que está en seu interior, vai se despedindo de nós. "En nosa saudade e imaxinación, as cousas que amamos tamén ten ollos, boca, pernas e sentimentos que nos envolven coa súa amabilidade e melancolía".
     —Mira, Theóphilo, para intentar xustificar toda esa manifestación tan poderosa e sublime, creo que hai que profundarse moito na relación de nosa vivencia interna e externa, con relación a ese conxunto de valores e sentimentos que fan brotar tan forte impresión na mor parte das persoas, sentíndose moi emocionadas.
     Eu, en meus sentimentos, o que máis me envolve, son os recordatorios da adolescencia nas terras de nosos antepasados, particularmente, —na Terra de Montes— onde a imaxinación fértil de un xove soñador, encontrou tódolos elementos necesarios para seu desenrolo adecuado naquel momento histórico de súa vida.
     Foi a sabia do propio medio que lle dou impulsión e os elementos suficientes a ese xove para criar e inspirarse neles. Foi a devesa en que se abasteceu para poder continuar súa camiñada por este mundo dos Seres humanos cheos de trampas, e, así, seguir os pasos de seus maiores, que, cada cal, os recorreu na medida de súa posibilidade e necesidade.
     Foi esa sabia terra montesa, con a cal criou raíces, xerminou, floreceu e frutificou nas terras do outro lado do Atlántico, para amalgamar outras culturas e difundir parte de nosa cultura galega. Con todo, ó preservar os nosos recordos, non debe significar, a penas, volver ao pasado e, sí, continuar camiñando cara o futuro do presente cos coñecementos do pasado.
      Por todo iso, esta terra que nos veu nacer, non pode quedarse ao sabor das dúbidas de que non ten moita fe, dos pirómanos e dos ventos que se chocan furiosamente contra os outeiros dos montes de Xirazga de San Salvador. Nin o vento nin o abandono de aldeas, de vales e montañas, que foron modeladas polo Criador, para o descanso de antano dos "gandeiros" cando apacentaban seus rabaños. Nin os actuais minifundios, que un día foron necesarios e aceptables para atender ós herdeiros de moitas familias, poden desaparecer por falta de opcións para transformalos, a través de unha parcelaria honesta, facéndoos máis produtivos ou, quizais comunitarios.
     —É necesario e urxente, que se faga algo novo para o desenrolo necesario desta comunidade terminal.
     Estes vales castigados pola rixidez das noites de inverno e os ventos ferinos que veñen dos montes de Framia. Estas montañas en forma de pirámides cubertas pola mata de "terciopelo" que alegra noso espírito. Así, creo eu, que todo isto aparece aos ollos de un neno da aldea e do viaxante errante, sedentario e contemplativo que ven a disfrutar, ano tras ano, na primavera e no verán, con súas familias multiculturais.
     —Isaías, como ti dis, ese disfrute dos emigrantes e de súas familias, na verdade, xa hai varias décadas que temos a sorte de poder visitar uns meses de verán nas aldeas onde nacemos. Claro, que, no meu punto de vista, non do mesmo modo como os de antano, na nosa infancia e xuventude, porén que nos fan revivir. Algúns descendentes dos emigrantes, tamén veñen a pisar a terra sagrada de seus maiores que, a pesar do abandono e de estar ferida polo lume devastador dos pirómanos, a sabia natureza sempre retoma, lentamente, os seus dereitos para mostrar o seu encanto e súa beleza.
     —Ben, Theóphilo. Como tamén xa dicían os nosos devanceiros: O home onde nace e o boi onde pace.
     Por iso, eu, para alimentar a miña infinita soidade, vou camiñando e mirando as poucas nubes deste ceo azul da Terra de Montes. En canto o calor arremete en moitos poboados e cidades —ese calor que en algúns momentos supera o posible en noso organismo como persoas e que estanca no aire e nos aglomerados dos camiños veciñais. Así, ás veces "escribindo no ar" ou con papel e "pluma" na man, saio en busca dos soños nocturnos e de aventuras polas mañas ou ás tardes fresquiñas, á sombra dos carballos e a fragrancia do matorral ás beiras destes camiños de Xirazga de Beariz de Montes e seus arredores.
     Ao respirar todo este frescor, que rezuma da terra húmida, corro a instalarme en un lugar tranquilo e, si posible, alto; ó pé dos cumes arredondados destas terras, alí onde o vento ó contacto coas árbores, parece falar e soñar xunto comigo, e, neste soño, o día parece durar máis un pouquiño coas noites aínda perfumadas e encantadoras coma se fora na miña adolescencia cando saía para namorar nas noites de lúa.
     Alí, nas alturas, entre os carballos que se axitan con a brisa, ladridos dos poucos cans que aínda existen, cantos de paxaros e lonxe do teléfono e a televisión, deixo miña imaxinación flutuar, libremente, para poder continuar soñando o soño dun neno de aldea que un día de antano soñou.
     Creo, que, a final de contas —como me gusta ler e escribir— principalmente sobre todo o que teño visto, vivido e o que deixei de vivir, tanto na miña Patria de orixe como na que me acolleu con todo o cariño dunha verdadeira nai, o Brasil. Escribo, tamén, sobre todo o que vexo e deixo de ver con os ollos, porén, si, o vexo coa alma, con o meu modo poético de ver e sentir as cousas ó redor de min:
     —Estas pequenas cousas que nos fan revivir plenamente o noso pasado non moi distante.
     —Isaías, eu creo que todo iso que ti pensas e sentes, sexa inherente á maioría dos emigrantes, tal vez como resultado da "morriña" e dos moitos anos xa vividos.
     —Quizais o sexa, porén, na realidade, é que nos días que estou descansando aquí en Galicia e, principalmente nesta Terra de Montes/Tabeirós, sexa na praia, montaña ou por estes sendeiros que na miña infancia os recorría de ollos pechados e que podo resumilos nunha imaxe chea de suxerencias para a miña memoria.
     Entre outras cousas:
     Na miña infancia, na aldea, a primeira cousa que facía ao levantarme de durmir, ben cedo, era lavarme a cara no "picho do rego da auga", unha auga que aínda corre fresquiña do manancial de "soberdafonte" por unha tubaria chea de raíces que a filtran automaticamente —un filtro natural— e cun murmurio entenrecedor que nos fai soñar de ollos abertos. O almorzo, que na maioría das veces, era unha cunca de caldo, outras veces, unhas papas de fariña de millo con un pouco de leite —¡cando o había!
Alí, sentados, nas escaleiras destas casas personalizadas —"que hoxe choran o seu abandono"— comíase e ó mesmo tempo falábase cos veciños, ó lado ou enfronte, porta con porta, en canto o sol matinal se sentía nos xeonllos e ó mesmo tempo pensando nas cousas marabillosas que se poderían facer ó longo do día, ó andar por aqueles carreiros no medio dos carballos ou no monte por entre os toxos e as urces gardando as vacas ou ovellas.
     —Eu tamén me recordo de algunhas cousas que ti dis, Isaías. Porén, esa harmonía, mesmo que para moi poucas persoas, aínda sigue sendo case o mesmo, claro, non con a mesma intensidade, a mesma sinceridade dos veciños nin as mesmas cousas de antano.
     —Creo que sí, amigo Theóphilo, esas pequenas cousas que saen, naturalmente, do fondo do noso corazón.
     Por iso, nas miñas camiñadas bucólicas, continuo meus movementos milimétricos, por suposto, algunhas veces, sen moita importancia, para poder encontrar a argola perdida entre a miña adolescencia e miña maioridade.
     Son encontros insubstanciais, leves xestos intranscendentes e retraídos que fago nestes días; que aínda me parecen marabillosos e extraordinarios, como se o tempo fixera seus "pasos" dar media volta volver.
     Este tempo flexible que veño a disfrutar en canto podo transformar a fantasía en realidade, converténdoa en máis un regalo da vida que Deus nos puxo nas nosas mans. E, así, todo se me entoxa digno de ser celebrado. O paseo polo monte e polas beiras do río (con moita dificultade pola maleza nos carreiros e miñas pernas cansadas). Comer algunhas amoras silvestres que graciosamente se producen ás beiras do río e dos camiños, un alegre saúdo matinal dos vellos veciños, (¡ xa quedan moi poucos!).
     De noite, o sorriso da namorada Lúa e o brillo das Estrelas. De día, a sombra das árbores, a charla moi coloquial ao atardecer cos veciños na eira (pequena praza da aldea) que —infelizmente, xa está toda deformada e abandonada polos veciños e polas autoridades responsables—. A cumieira alcanzada, despois de varias horas desta terapia campestre, o sabor de un vaso de viño do Ribeiro e de un bo cacho de pernil ou chourizos á merenda...
     ... Os cans ladran de noite, o sonoro cantar de algúns paxaros, pola maña —non dentro de unha gaiola, pero nos gamallos verdes das árbores, alá fóra—. A tormenta que estala de repente, o saír e poñer do sol, unhas flores que nacen e outras que se muchan no medio dos pastos, (onde onte había patacas, millo e centeo...). O murmurio destes pequenos ríos de augas límpidas con seus vellos muíños, que mesmo (abandonados) aínda nos fan soñar eternamente, con aquelas noites que había que durmir no muíño para poder varrer a fariña na hora certa de outro usuario moer o seu millo ou centeo.
     —Ó escoitarte falar, Isaías, sobre todo iso de nosa terra, nosa cultura, déixame soñando de ollos abertos como fan os poetas, e, no medio deses soños e desa harmonía bucólica, aínda me parece un acontecemento propio de unha vida dos deuses gregos que non de seres humanos condenados á presa, o desorde, o mal humor, a pena, o medo, o odio e ás veces a violencia...
     ¡Que torpeza!
     —Sí, Theóphilo, e, para poder continuar soñando un pouco máis, ás veces —como ti dixeches e como din os filósofos e os poetas— coa axuda de algúns vasos de viño do Ribeiro e un prato de polbo nas feiras do Carballiño, de Doade ou Soutelo de Montes; moi especial como aquí se prepara e se come, por iso:
     —Eu saúdo ó verán destas fantásticas e floridas terras galegas.
     Brindo, por tódolos familiares, amigos e veciños de miña infancia e miña xuventude (vivos e mortos) e por miñas propias ilusións, que son interminables.
     Quero, tamén, brindar, por tódolos veráns que pasei na Patria pequena, principalmente disfrutando xunto co meu gran amigo —Felipe Ogando Alfonsín, nado en Soutelo de Montes— que, xuntos, por moitas veces e en canto puidemos, moito viaxamos polos recunchos destas floridas e verdes terras galegas.
     Brindo "polos novos amigos", coma ti, Theóphilo, e, principalmente, a través "da Asociación de Amigos da Terra de Montes" pola oportunidade que me deron de coñecer a moitas persoas ilustres que, con unha nova mentalidade, ven divulgando a súa obra cultural e histórica, que ten como bandeira principal, rehabilitar esta antiga comarca en tódolos sentidos. Espero que o consigan facer —usando, tamén e principalmente, a pedagoxía da sabedoría popular.
     Brindo pola Patria grande, España, e por miña Patria adoptiva —o Brasil— e, moi especialmente, por meus colegas profesores e alumnos que me fixeron compañía durante moitos anos e, a quen moito lles debo, na miña cidade adoptiva de Belo Horizonte.
     Brindo, por tódalas bágoas que vertín ó escribir estas e moitas máis humildes letras —que sempre imaxino que un día será a última vez. Porén, mesmo así, escribirei en canto poida e teña bágoas para escribir coas mesmas.
     Así, Theóphilo, tanto na realidade como nos meus soños, percorro estes camiños sinuosos, porén encantadores. Camiño polas súas curvas tan graciosas e naturais, que parecen axexarnos ó pasar en cada esquina escondida polos muros. Esas casas, que un día acolleron a dor, os secretos e alegrías de moitas familias que cumpriron súa misión nunha sociedade, nin sempre moi xusta nas súas decisións políticas, sociais ou comunitarias.
     Estas casas imposibles de confundir —feitas anacos polo abandono, (nin sempre necesario) porén, así mesmo, ricas na súa historia, con seus tellados quebrados e escurecidos polo tempo—. As palleiras, tamén abandonadas, xa centenarias, nas cales, cando neno, brincaba facendo covas xunto con meus compañeiros de infancia por entre a herba seca, que, a pesar de algún po, tiña un cheiro moi agradable da esencia destas devesas galegas.
     Pequenas cousas inolvidabeis da vida de un Neno de Aldea e emigrante soñador.
     —Isaías, mesmo que algunha cousa semellante a teus recordos aconteza nestas aldeas, non tería a mesma importancia cultural, pois, agora, cando vexo uns poucos nenos xogando nestes lugares, (que case sempre veñen de outros pobos), cada un faino a seu modo particular aprendido no seu lugar de nacemento, que mesmo coa alegría anxelical, fáltalle algunha cousa inherente ós misterios desta Terra de Montes. Eu mesmo, me acordo cando íamos camuflados polas silveiras ou muros de pedra, feitos de mampostería, (pedra miúda) que separaban os camiños das veigas, facíamos así para comer froitos de outros veciños, todo iso era feito coa maior naturalidade dos nenos da aldea daquela época.
     —Como ti dis, Theóphilo, cando se é un rapaciño, todo parece ser natural e irreprensible. Ó emigrar e facerme maior no Brasil, e me casei, a nai dicíalles aos fillos por calquera travesura, ou sexa, algo fóra dos padróns dos maiores: "¡Vós non podedes facer iso, non sabedes o que estades a facer!".
     Na realidade, cando somos nenos, todo o que facemos é moi natural para nós. Entón, volvo máis unha vez a miña infancia cando tamén facía das miñas trangalladas...
     Como naquela época non tiñamos xoguetes, había que facelos. Entre outros, facíamos uns carriños de madeira: Unha táboa de sesenta centímetros aproximadamente e vinte de ancho, un eixo dianteiro preso por un parafuso e outro atrás cravado na táboa, con catro rodas feitas de madeira, moitas veces collidas ás escondidas dos maiores. Tamén tiña un sistema de freos e a dirección se controlaba con os pés no eixo dianteiro, e, así, na hora da "sesta" dos maiores, corríamos a unha carballeira, a Costa dos Ánxeles, e facíamos unha pista entre os carballos e: A correr...!
     Pequenas cousas da vida de un humilde neno da aldea que sempre estaba soñando con novas aventuras.
     Entre moitos outros xoguetes que practicábamos, cando íamos coas vacas ó monte, xogábamos coas "pedras do trono", tiñan formas moi variadas (un tipo de cristais de   pedra), moitas tiñan forma de pirámides... Falábamos coas fadas que nos parecía ver agachadas entre os árbores, con os peixes a beira do río.
     ¡Era moi agradable ver os peixes nadar con tanta elegancia e rapidez! Porén, cando os queríamos coller coa man, ¡marchábanse tan de presa! Parecía que alguén os estaba esperando alá na outra beira do río.
     Falábamos coas Estrelas, coa Lúa; e nela parecíanos ver a dous namorados que nos sorrían ó contemplalos nas noites tibias e pracenteiras...
     Porén, un día, os maiores, dixéronos que a Lúa non tiña luz propia, que as fadas non existían e nós non podíamos máis agacharnos entre os gamallos das árbores..., así, perdemos todo o que xa era noso ó facernos maiores...
     ... ¡Se os maiores puideran parar por un intre para poder pensar na súa infancia, cando menos por un minuto, así, poderíamos ver os namorados na lúa, ollar as estrelas, falar coas flores, oír o cantar melódico dos paxaros, falar con os nenos e axudar ó próximo; seríamos máis nós mesmos, descubriríamos o rapaciño que aínda existe dentro de todos nós, e, así, poder ter tódolos amigos da Terra, que os perdemos ó facernos maiores e un pouco egoístas!
     —Ben, Isaías, pregunto eu:
     ¿Que fixemos nós antes de facernos maiores, entre o espazo de tempo de adolescencia e a nosa xuventude?
     —Mira, compañeiro e benquerido amigo terramontés, claro, que cada un amargou o seu propio fel en súa camiñada polo mundo. Eu, no tempo de miña infancia e adolescencia foi moi penoso para a sobre vivencia, creo que peor foi durante a guerra civil española en 1936; un desastre existencial en tódolos sentidos. Moitas familias foron perseguidas —tanto polos de unha banda como da outra— polos que as creran contrarias en súa maneira de pensar, ver e facer as cousas.
     ¡Que dor, que pena, que torpeza!
     Irmáns contra irmáns, uns obrigados e outros voluntarios...
     Nos meus recordatorios, moitas inxustizas, traballos forzados, campos de concentración e asasinatos...
     ¿Será que as vidas humanas non valerían máis que unha torpeza, que a vaidade e o rancor?
     Como cidadán destas terras, entre miña infancia, a adolescencia e xuventude, con formación inocente e pulcra ata certo punto, esa torpeza impregnou por moito tempo miña mente, con pensamentos fragmentados e inconstantes. Ás veces, vía homes con unha pistola no correaxe e unha escopeta na man; chegaban aos poboados, sen avisar —como o fai o lobo— e mataban tódalas galiñas que encontraban polos camiños; levábanas para facer unha festa coa dor dos outros.
     Recórdome de un caso moi deshumano no lugar de Abeleira, parroquia de San Salvador de Xirazga, Beariz de Montes, Ourense, Galicia, España —uns facinorosos— de cara ao sol e escopeta na man, mataran as galiñas de unha ancián —cega— que naquel momento tíñalle fuxido do galiñeiro. Non adiantou a señora suplicar, non tiñan corazón e moito menos vergonza na cara.
     —Si, Isaías, todo iso foi moi triste, principalmente para as persoas máis sensatas.
     Porén, as torpezas tanto viñan de unha banda como da outra, dependía de quen estivera no mando político. Claro, que a guerra tamén trouxo moitas outras consecuencias, xuntamente co desterro emigratorio. Moitos fillos quedaron sen pai e moitas mulleres viúvas de vivos e mortos, como ben o declamou a maior embaixadora do pobo galego —Rosalía de Castro—.
     —Meu benquerido amigo Theóphilo, mesmo con todas esas brutalidades e desmandos, a vida continua cando nos podemos levantar tódolos días pola mañá, ó menos por hipóteses. Por iso, non podemos falar a penas das cousas malas ou tristes, para min, as cousas boas sempre venceron as malas, todo depende de como enfoquemos as cousas da vida e, levar en conta que a vida non tería sentido si todo saíse ben, á nosa maneira de ser e ver as cousas. Eu, si fora posible, a pesar da dor moi profunda, polo desterro da diáspora emigratoria..., faría de novo o mesmo camiño que recorrín polos sendeiros da Vida.
     Ben, Isaías, na verdade, eu non sei o que faría nunha situación bastante diferente do que foi aquela época. Hoxe, tería que pensalo mellor e con moito coidado...
     —Olla, Theóphilo, en determinados momentos e asuntos, eu tamén sempre penso mellor despois de un breve descanso nocturno. Cando iso acontece, ó chegar preto da madrugada, ás veces, esperto da realidade intermedia de un soño hilarante, no cal recorrín unha grande camiñada a través do soño, a fantasía e a realidade —como o facía o viaxeiro errante por estas terras—.
     Despois diso, coa mente máis libre para pensar, por un intre, ollo para a ventá e intento limpar o vapor da auga impregnado nos seus cristais, vexo, que alá fóra, está chovendo; as goteiras, pola gravidade, desplúmanse dos tellados escurecidos polo tempo, que se confunden coas bágoas caendo polo rostro marcado do sufrimento e difíciles camiñadas da vida, que, nin sempre foron alfombradas con flores.
     —Isaías, coma ti dis, ás veces un descanso mental, fainos pensar un pouco mellor, e, con relación a parte de teus enigmáticos soños, se me permites, gustaríame de che contar algo dunha lenda sobre un humilde rei porén moi sabio.
     —Segundo contan desa lenda, un home profundamente decepcionado con os acontecementos e problemas que os moradores estaban enfrontando na súa terra, foi aconsellado a procurar un rei moi sabio, en un lonxincuo país alén dos océanos. Despois de navegar a través dos sete mares, para poder encontralo, aínda tivo que esperar moito tempo para que lle fose concedida unha audiencia.
     Ó rei díxolle que lle gustaría de aprender a sabedoría da Vida, para poder realizar seus soños e ser feliz na súa terra. O soberano, despois de miralo por dentro e por fóra, de pés á cabeza, doulle ó visitante unha culler con aceite, ordenándolle que nun determinado período, recorrese o palacio por tódolos seus labirintos, sen derramar unha soa gota do contido.
     Despois de terminado o tempo, o visitante volveu a xunto do rei, que, ao pobre home preguntoulle si tiña observado tódalas entradas e saídas dos labirintos ben como as belezas palacianas.
     O home díxolle que non, pois, a penas se preocupara con o aceite. Entón, o rei, nas mesmas circunstancias, mandouno andar máis dúas horas polo palacio que, despois de terminar o segundo recorrido, desta vez, volveu diante do mesmo coa culler bacía e, o rei foi logo preguntándolle sobre o que había acontecido con o aceite.
     El respondeulle que se quedara distraído coas entradas e saídas e as marabillas do palacio e non percibiu o que había acontecido con o mesmo.
     O rei, ó percibir que o home nada tiña entendido sobre todo aquilo, entón, el explicoulle que:
     "A verdadeira sabedoría consiste en camiñar entre a realidade e o posible do soño, perseguindo, así, seus obxectivos sen deixar de disfrutar as marabillas e oportunidades que a vida lle ofrece".
     —Theóphilo, vexo que as sabias palabras do rei, desde que as teña entendido correctamente, poden haber dado ó home preocupado con súa terra, algunhas respostas necesarias para que puidera axudar a seus veciños a resolver seus problemas de auto sustentación e así poder ser máis felices todos xuntos...

Páxina Anterior

Ir ao índice de Páxinas

Páxina Seguinte


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega