Unha espada prohibe-me ese reino,
empurra do meu corpo cara a luz:
a dun anxo piadoso
afiando no gume a voz do sangue,
pulando da paixón:
a lei de vida,
a que te soerguia contra a Besta
e te renace en erva, asa de xílgaro
libertado en abril de visgo e lama,
resio da mañá, rumor de orvallo,
lume e raiz, Antón,
onde ainda moras,
onde apacentan años os ósos do meu pai,
no esternón do tempo florecido.