Letras Galegas 2003 - Antón Avilés

Crónica

In memoriam Antón Avilés de Taramancos

Levávamos cen noites agardando entre a névoa
Cen noites agardando dentro de cada noite.
A luz dun mapa apenas sabia de nós no fondo
dun camiño intrazado no límite do mundo.
Por veces viña un eco perseguido de vento
e un mesto ar insone povoava o siléncio
de arvorecida calma.

Nada se adiviñava no corazón prendido
a un astro de soedade, a un país invisível
que nacia nos ollos.

Levávamos cen noites de paciéncia infinita,
agardando, agardando no devalar das luas,
e era un grave latexo entretecido á sombra
máis azul da esperanza.

Estávamos unidos por unha vella forza,
unha raíz atada á terra, ao mar, ao céu
e tíñamos cen noites detrás do noso sangue,
á espreita do universo, no duro tempo túnel
que consome o alento.

O inimigo é un inferno que nos invade a alma.

Sabíamos que un dia chegaria nun lóstrego
a nos queimar o cerne do noso amor durísimo.
Mais soubemos medir no límite do sangue
o camiño perfeito,
armados como a luz contra os campos escuros.

Miguel Anxo Fernán-Vello, Poemas da lenta nudez, Espiral Maior, 1994