Antón Avilés de Taramancos era un rumor. Un nome de poeta galego que vivía en Colombia. O rumor foi medrando ata facerse mito e coa lenda do aventureiro que se interna na selva chegou tamén a noticia e o asombro dunha voz poderosa, insólita, feita con dúas materias complementarias: a memoria íntima de Galiza e a paixón épica de América. A revista Grial fora a mensaxeira e Salvador García Bodaño, o fío máis constante de Antón coa terra, o incitador da mensaxe. O recado tiña título. Era un anticipo do que logo sería Os poemas da ausencia.
     A ausencia fora un periplo de vinte anos. O tempo decidiu traernos de volta ao poeta en 1980. O tempo da palabra (un par de libros inencontrábeis, unha manchea de inéditos poemas de ausencia) entrou a ancorar nas ensenadas do espello onde reflectía a verdade máis humana e necesaria de Antón Avilés: O tempo no espello (1982).
     Daquela comezou a medrar entre nós un poeta novo, que se situaba a el propio na xeración dos 80. O mellor poeta dos 50 (o espello da historia vaino confirmar como o mellor poeta da segunda metade do século) foi unha revelación para nós. A fervenza do seu canto plurívoco e riquísimo de música, úbedo en imaxes, complexo por arquitectura e ciencia humana, deitaba as súas augas na ribeira nosa, alimentándonos, facéndonos medrar. Cantos caucanos (1985) e As torres no ar (1989) son títulos decisivos para comprender a crecida soberbia do río poético dos 80.
     Daquela comezara a medrar entre nós un ser excepcional, alguén que era moito máis que un aventureiro lonxíncuo e lexendario, o poeta fraterno e apaixonado, sabio e discretísimo na exhibición dos seus saberes, comprometido desde neno coas raíces da terra, radical portanto nas súas conviccións e amores e, por riba de todo, esencialmente bon. E cando atinxira Antón Avilés a súa máis firme e doce estatura humana e poética, e cando con mellor exactitude se estaba a deseñar a súa rota vital, chegou a obriga da Última fuxida a Harar (1992), exilio definitivo que Antón afrontou con exemplar lucidez e valentía.
     Hoxe continúa a navegar entre nós, no mar na nosa memoria inconsolábel, aquel neno de Taramancos construído con artes e soños de navío. Os calafates aínda non o saben.