"...É un veleiro
E navega nas rotas que tece o corazón"
                 (Avilés de Taramancos)

E se na memoria procuro a man
sucando de paixóns a vida,
a páxina,
se procuro os ollos, a túa cálida benvida
do retorno a porto, en Noia,
procuro a túa voz no tempo do poema
e o ritmo suave do verso
coa forza das espigas e o abrollar da terra.
Sei que "será o meu corazón quen sinta o vento"
e esta dor inmensa, elemental, de tan humana "torre no ar".

Que navegación emprendes
que nos deixa definitiva
a rosa do Canto
e a ausencia do amigo,
"e esa dor de non verte".
               —E nós ollando desolados
o veleiro a sucar novamente
o ventre máis escuro do mar,
sós, co paquebote azul
e os Cantos.—

Que navegación te leva
irrepetible amigo, que sabías da palabra
e a emoción sincera.
"Ter unha casa en Chachahuí"
e regresarte, Antón, en Noia.
Que navegación é esa tan urxente que te arrastra
e nos rouba o mastro firme
que mantiña o corazón,
meu amigo.

          Papel de Color, Casa da Gramática nº 2, Maio 1998, Noia