«Naquel tempo, ademais de ser o galego unha língua represa, tempo no que ao cú se lle chamaba pómpis e os eufemismos campeaban coa validez das palabras lexítimas, a obra de Cunqueiro tan directa na sua linguaxe tiña que espertar non somente a carraxe da censura pola idioma en sí, senón o furor de Serrano Castilla (censor de turno e do fielato da cultura) quen dixo cando lle presentamos o libreto:"voy a llevar a Don Hamlet al paredón"»

«Se non se lle pon remédio, con boa dose de ternura, a língua materna ben se pode converter en fala avoenga; é dicer, que sexa a avoa o ponto máis inmediato de referéncia do que se está a balbucir [...].
Se as nosas mulleres de vinte e trinta anos que están na flor da maturidade para ter e para educar ás suas crianzas non falan galego por ese triste sino de querer ser o que non son […] queda-nos a avoa como única nai verdadeira e lexítima. A nai que nos pareu veu ser como unha madrastra [...] Na loita necesitan-se os berros na nosa própria língua para espantar aos inimigos. Non é o mesmo berrar: Ei Carballeira!, que berrar: Eh robleda!.
Como vedes a pátria é a palabra. A muller leva gravado o seu código transmisor. Sen elas non somos nada.»

«A meirande obra de arte que o noso povo ergueu a traveso dos séculos foi certamente a catedral do noso idioma. Desde esa rudimentária pedra limiar que señorea a porta de Santa Maria a Nova até a fermosura dos poemas de Manuel Antonio e de Alvaro Cunqueiro, dez séculos de ir labrando a canteira da palabra para que os outos pórticos reluzan, as torres fiquen erguidas e sonoras no devalar do tempo, os sentimentos teñan a canle mainiña da sua expresión no termo xusto e apropriado.
[...] Se algo significamos os galegos no mundo, se algo da civilización nos corresponde, é por mor da pedra e da palavra. A pedra feita luz en Compostela e a palavra feita arte na cantiga de Martin Códax ou na elexia a Moore de Rosalia. Ningunha língua culta puido chegar máis lonxe. Nen máis outo. Agora andan os cans arrecastados tratando de roer alicerces [...].»