«[…] Xa o noso povo, e o noso espírito, zarandeados dabondo de por séculos con zarandainas que deturpan a verdadeira eséncia do seu ser —sen deixar de ter que receber ou doar todo o que é normal na ósmose das culturas— tén a mente feble e averiada que serve con gran facilidade para imbuir-se de calquera cousa que o faga anómalo. […]»

«[…] Eis o noso país, o grande circo. Os pequenos sátrapas defenden o império con dentes e gadoupas, mentras artellan o seu império particular. Os libertos, esa xentiña nosa, liberal e de esquerdas asegun eles, son os palanganeiros do prostíbulo. Están por lavar-lle as partes ao fodedor do povo. Son a desgrácia do mundo desde sempre. […]»

«Cando se dá esa condición de país desarticulado mental e fisicamente o normal é que ninguén se sinta identificado consigo mesmo e que caia nun exílio interior e íntimo, e chege mesmo a odiar a sua orixe por ser quen é e polas circunstáncias que atravesa. Dai vén, o disfraz e o aparentar e o viver nun escenário permanente onde se representa e se vive outra história e se renega ao fin de todo aquelo que leva consigo un sinal ou un símbolo da pátria perdida ou da que se quere perder. Hai un deterioro e unha perda que remata en pobreza espiritual e os froitos son sempre cativos e as colleitas fóra de tempo e de razón. Labran mellor na leira allea, na língua allea, na história allea, e presumen do seu galardón ou do aprauso que lle dan os de fóra por saber andar polo camiño que lle trazaron de antemán.
Só o povo llano como sempre, e cada vez mais desvalido, segue a gardar a eséncia e o fermento de algo que é tan seu que nen os temporais da história os abanea. […]»

«[…] O noso pulo universal ten que vir co imprimatur das idades. Calquera aición, calquera fazaña técnica ou literária que incida na cultura universal da nosa parte, ha de levar ese sinal de identidade. Senón non somos nada.
Todo ese cúmulo de caretas que nos andan a por. Toda esa farsa de trabucar-nos o destino de povo e de nazón, non é máis que a intención de destruir-nos. […] Mais hai un alento fondo, indestructível […] E o sedimento da Pátria, que xorde mainamente, como unha fonte cantareira nas canles máis segredas do sangue que nos move.»

«[…] a Carballeira é a eséncia da pátria. A Carballeira é o símbolo da Galiza por redimir e temos que erguer outra vez a fouce e o espírito para conquerir o que nos pertence. […]»

«En poucas ocasións tivo Galiza voz própria no coro das voces do mundo. Tivo, acaso, a voz individual dos que clamaron no deserto: A voz de Xelmirez na Compostela meioeval que se escoitaba até o Império Xermánico, a voz de Pero Pardo de Cela que retombaba nas lindes de Castela; a voz de Cristobo Colón que retombou nas lindes do Oceano, a de Roi Xordo que fixo tremer os anaqueis, a voz de Rosalia que desfollou a sua rosa universal diante do mundo; a voz de Castelao que ainda soa no corazón dos povos decapitados como é o noso.
Por Galiza falou Castela, por Galiza falou Zamora, por Galiza falou España. Agora queren falar tamén outras xentes, outras nazóns, outras voces alleas. Nós seguimos mudos de cara a fóra e tatexos de cara a dentro.
Andan ca andrómena de querer facer-nos europeus dunha Europa comprimida e recortada e teñen que falar de nós os bascos, os cataláns, os andaluces ou os segovianos. Malpocada pátria miña que che queren tapar a boca para eles dicer o que ti sentes! Non saben que as raíces de Europa naceron do teu próprio ser; que a pedra labrada de Compostela ou a palabra florida da Cantiga de Amigo son o berce e o niño dunha Europa milenária que eles tratan de descobrir e reinventar. Non saben que Galiza é o camiño onde confluian os povos para se civilizar. As estrelas románicas brillan ainda no ceo e o camiño non está perdido: Do Ural a Fisterra hai un sustrato de povos sen voz que nos van acompañar no hino do futuro. Sérvios, croatas, búlgaros, ucrainos, fineses, lituanos, bretóns, sardos, occitanos e cen povos máis coa sua gorxa ceifada están rompendo as portas do coro para acomodar-se no lugar que lles corresponde. Polo de agora está-se a interpretar unha Opera Bufa.
Temos que ir a Europa, a unha Europa grande de povos redimidos, hoxe ou mañán por direito próprio. Sendo quen somos como nazón e como povo libre e soberano. O demáis é estar de pita cega, mentres nos bourean a paus e a zancadillas os xefes do concerto.
Menos mal que como dicia Castelao, mentres o pau vai e ven descansa o lombo.
Pero xa nos están doendo os cadris de andar abaixados. Desperta e morde. Despertade!
Non se oe nada. Realmente somos xordomudos.
Ainda nos han de tirar os ollos.»