Aos poetas mortos i exiliados na estúpida guerra do 36

(Para Lorenzo Varela)

Vermello a destempo semella unha lacra
Revolucionario a golpe de versos conleva
                      sanguentas realidades
Homes anclados nas tebras, envexan a liberdade do vento
O mañá pechado nun puño navega cara ao éxodo
                          Vexetais sen luz finan tralas rexas
Cor vermella, inxustamente trócase en tristes cemiterios
para pobres desherdados, excusa, remedio dos estúpidos
impor a súa lei en cor dunha granada

Verbas prohibidas, prohibido pensar...
Alén do mar, ceibes pombas cuspen palabras
Alexandro, Xesús, Roberto... perdestes a liberdade
                                  na España dos dous bandos

Informes de mortes a rente das estradas
Fronte a fronte irmáns, un tiro no peito
escuro terror xermina na terra en nome da patria

Alén do mar, óense queixumes dun poeta exiliado