A MORTE

De forte ollar, amiga,

e frío que non se quenta.

Amiga, que eres de todos

e por ninguén esquecida.

Soia con teu silencio

na forza do teu poder,

un por un de cada ser

levas do fin ó comenzo,

descansar á túa fonte.

...................................................

E logo de alí cansiños,

amiga, dinos pra onde?

Deixa, amiga, ós nosos pés,

fríos polo teu ver,

algo do noso sentir,

do són que ti fas fuxir,

amiga, por aquil nacer...