Si o Outono non crebara o tempo

non se erguía en verso longo o poeta,

o trobeiro que en liña chega á meta

arrola a cume, espaia a néboa, achega o vento.

Os cantores esquecen o seu día

e dóense do que saben que lles chega.

Quece o zoco no ourizo e na nebra.

Vela o arbre a súa en lousa compañía.

Alumea o souto a esperanza soia,

a que onte viveu na súa sombra amiga,

espera hoxe o que dela quedou fóra.

Roda do carro que, entre lousa e folla,

vas trocando por mañán cantiga

atopas noite, atopas día e quedas soia!