Un camiño novo

                                                                                                                                                                                             X. L. Méndez Ferrín

       [...]

      María Mariño é quizáis un artista inxénuo, primitivo. Está moi lonxe disa cousa discriminadora e clasista que chaman "espíritu universitario". E espontánea . E isto unha tara, un handicap? Non, decididamente, no caso seu. A falla case que ansoluta de influencias literarias (a de Novoneyra é insignificante) favoreceu certa torpeza do seu verso (de patrón octosilábico e popular, disfrazado en liñas longas) pero permitiulle esplorar sin freno as suas posibilidás de autoaniquilación. Permitiulle, quizáis sin sabelo, coincidir con Antonio Machado en que poesía "es palabra en el tiempo". Como en Jorge Manrique, o tempo é vivido radicalmente. Cada poeta grande é un definidos do tempo. Pra María Mariño o tempo é unha dislocación solo aparentemente do ser. Pasado e presente, armonízanse nunha síntese superior. Ela pode decir que "hoxe" é "onte", e soldar asín rexamente o transcurso do tempo i en certo xeito inmovilizalo.

       [...]

[En La Noche, 2 de marzo de 1965],