[...]  Logo de rematar eu o Bachillerato fixen oposicións a ingreso no Maxisterio polo plan de Marcelino Domingo (o chamado Grado Profesional) e seguín despois os cursos correspondentes —1931 a 1934— na Escola Normal de Pontevedra. Vivía na casa do meu tío Xerardo, sogro xa de Bóveda. O meu tío, criatura dunha bondade anxelical e profundamente relixioso, non militaba en ningún partido político, pero axiña foi gañado para a causa galeguista por Alexandro, inda ben as súas inquedanzas intelectuais, a súa entrañábel emoción poética estivera sempre ao servizo de Galicia. [...] Moitas veces oficiei de recadeiro antre ambos, levando e traendo notas escritas ou verbais da casa do meu tío á de Bóveda, que vivía daquela na Virxe do Camiño. Había que pillalo na casa á hora do xantar, porque logo non era doado topalo, sempre entregado aos seus traballos. Moitas veces tomei café con el e coa miña curmá Amalia. Eu pertencía á Mocedade Galeguista. Falabamos. Nunca tratou de impor os seus criterios nas tarefas dos mozos. Informábase por min dalgunhas cousas e, se acaso, daba unha idea, suxería, alentaba. Leveille un día un folleto editado polo Ministerio de Instrucción Pública y Bellas Artes con destino ás escolas. Era unha pequena escolma de poesía peninsular, pero non se recollía nela nin unha cativa mostra nin tan sequer a menor reférencia á poesía galega. Só figuraba un poema en castelán de Rosalía. Pero o máis magoante era que noutro folleto complementario facíanse as biografías dos poetas seleccionados, adicando a cada un tres ou catro páxinas. Rosalía despachábase xustamente con tres liñas.
     —Cómpre escribir algo —díxenlle.
     —¿E a que agardas? —respondeume--. Escríbeo ti. Eu fareino publicar en A NOSA TERRA.
Ao día seguinte leveille o meu primeiro traballo político —é un dicir—, que titulei 'Outro aldraxe'. Viu a luz, para o meu contentamento, no número do Boletín do Partido Galeguista correspondente ao 26 de Maio de 1934. [...]

Noutra ocasión, no comezo do mes de Abril, díxome Alexandro:
     —O día 26 é o aniversario dos fusilamentos de Carral. ¿Tedes pensado facer algún acto na Mocedade?
     —Non sei...
     —Coido que é importante lembrar a data. Non sendo o do monumento de Carral, nunca máis se fixo nada. Pasan os anos e en toda Galicia non hai un triste recordo para aqueles mártires.
Eu calaba, porque pouco sabía daqueles acontecementos. Adiviñou a miña confusión e, como de costume, limitouse a me sinalar o camiño:
     —Na biblioteca do teu tío tes a historia de Tettamancy sóbor da revolución galega do 46 e o tráxico fin do seu Exército Libertador.
Collín a idea e propúxenlla aos meus compañeiros da Mocedade —irmáns chamabámonos daquela os galeguistas, emulando o lema dos Irmandiños—. .
Fixemos un sinxelo acto. Falei eu. Foi unha arenga xuvenil, endereitada aos mozos, moi ateigada de emoción, moi cativa na forma. Tituleina 'Berro en lembranza dos herois de Carral' e publicouse nun folletiño que facía o número I das 'Publicacións da Federación de Mocedades Galeguistas'. [...]
 

[En Alexandro Bóveda. Apunte biográfico]