DIANTE DA TUMBA DE CABANILLAS               

Meu don Ramón, meu vello compañeiro,
que, cásique sen tempo de enxergalo,
se me perdía, esguío, tras o valo
dun Samos celestial, ledo e senlleiro!

Sementador de estrelas, pegoreiro
de lóstregos, había que miralo
todo envolto en lucenzas, dacabalo
do seu dourado soño derradeiro...

Un soño que era espranza, verso e lume:
ollar a súa Terra aló no cume,
de todos enloada e benquerida.

I el a ollará! Que, pra facela forte,
deulle o millor da vida: a santa morte
dos que agardan a Noite Estrelecida.

                                                   2 Xullo 1960
      Publicado no Boletín da Real Academia G.
                                        T. XIX, 2, Abril 1961