Era un airiño soave

Era un airiño soave

que se erguéu pol-a mañán

e viña de non se sabe.
 

Era un recendo de rosas

da roseira de ningures,

que se metéu pol-a porta.

Era unha cantiga leda

que nascía non sei onde

e petaba na fiestra.

Era unha gracia sotil

que baixaba das estrelas...

        ¡Eras tí!