Limiar                                                                                                                                                                                                                                                 

     CANLE SEGREDO merecéu no ano 1953 o premio "Eduardo Pondal" do Centro Gallego de Buenos Aires. O galardón comportaba a pubricación do libro por Ediciones Galicia, e así me foi proposto. Daquela dirixía eu a colección "Leixado do vento" de Edicións Monterrey, e penséi incluilo nela, polo que refuséi a oferta do Centro Gallego.
     Fixen mal, porque o libro non saíu á luz nin aló nin acó. Funo leixando e... leixado do vento quedóu. Ise vento de cadaldía que turra de ún pra onde quer, que leva e trai, que ergue e derruba.
     Pasados os primeiros anos —¡e alá se teñen ido vintatrés!— os ventos amainarían ou non, depende. O certo é que o libro quedóu esquencido na súa carpeta, coma un de tantos retallos da vida. Moitas dóres, uns taniscos de alegría, traballos sí señor, ilusións perdidas e --ás veces-- recobradas.... No medio, sempre, unha espranza teimosa, que a voz dos Mortos encirra acotío: o futuro da Terra. Metido no meu mundo, nos meus libros, na miña ansía de saber, a Terra é o fito chantado no centro xeométrico do meu horizonte.
     Xa vou pra vello, e penso, sin demasiada tristura, que eiquí van quedar a maioría dos meus soños, algúns plasmados xa en mestos portafolios, outros en apenas uns apuntes que o tempo vai marelecendo. ¡Había tanto que facer!
     Un día destes atopéime coa carpeta de CANLE SEGREDO. Releín os versos e gocéi coeles unha hora de paz, como si de súpeto petase á miña porta un vello amigo, esquencido no tempo e no corazón, pra proseguirmos unha conversa interrumpida.
     (Un día sonóu o timbre da miña casa i entróu un amigo da mocedá que viña de América. Nin se deu a conecer nin se botóu nos meus brazos. Díxome:
     —¿Sabes que tes razón? A perdiz matáchela tí; leva o tiro no lado dereito, onde ti estabas, ¿non ves? Eu tiréille dende a outra banda.
O meu amigo era máis novo ca mín e inda nunca abatera unha perdiz. Daquelo facía trinta anos. Eu deixáralle colgar a peza por non lle matar a ilusión. Pro il, non ben desembarcado en Vigo, foi mercar unha perdiz no Progreso e traíama pendurada dun fío de nailon. I entón, sentados diante uns vasos, fatamos das cousas daquel día dourado de outono no montes de Cabeza de Francos).
     Agora xa sabedes por qué tendes iste libro nas mans.

                                                                                                                                                                                                                                             Vigo, Abril de 1976.

[En Canle segredo]