|
m1fandiño.html
Antonio
Benito Fandiño Martínez naceu en Santa María do Camiño de
Santiago en 1779, no seo dunha familia afidalgada. Pouco máis
sabemos da súa vida: casou en 1802 e tivo un fillo e 1804 e que,
segundo informa Xosé Ramón Barreiro, o descontento das
autoridades pola súa actuación no cargo de represor do
bandoleirismo, que lle fora encomendada en 1809, levou a Fandiño
á cadea en 1810. Comezaba así unha serie de encarceramentos que
durou toda a súa vida. Posto en liberdade en 1814, volta a ser
encadeado por unha nova denuncia dun cóengo, e liberado en 1815.
Nos períodos de liberdade de
imprensa, Fandiño colaboraba nos xornais de ideoloxía liberal,
en moitas ocasións con ataques contra os xuíces, os
representantes da Igrexa e o poder en xeral. En 1820 comeza a
publicación de El Heráclito Español y Demócrito Gallego,
publicación escrita por el propio que lle reportaría outra chea
de denuncias, polo que en 1823 volta a ingresar no cárcere. En
1831 ditan sentencia condenándoo aos presidios de África. En
1832 fai testamento no cárcere da Coruña, e esta é a última
noticia que, de momento, temos del.
Nunha das súas permanencias no
cárcere, en 1812, compuxo A Casamenteira, que pasará a
formar parte da historia da nosa literatura por ser a primeira
peza dramática do século XIX que conservamos. O resto da súa
produción en galego é un conxunto de tres composicións
incluídas en Villancico que en la Nochebuena de 1812
cantaron los presos de la cárcel pública de Santiago, e a
carta Respuesta a T. C. M. B. articulista en el
"Observador Constitucional" de esta ciudad del viernes
26 del corriente, escrita en xullo de 1820.
|
BVG
Atrás
