Emma Pedreira

     AUTOPSIBIOGRAFIA


      Hai xa tempo que nacín a medias entre outono e inverno. Coido que mentres o meu corpo estaba a nacer na Coruña o corazón medrábame verde nas fragas do Eume, onde me criei coas miñas pantasmas. Hai xa décadas daqueles días de 1978. Despois arrincáronme da aldea do castelo e os fieitos enormes e vin dar ao lugar de hoxe, con todos os espíritos que trouxen arreguñados nas maletas.
      A casa vella sempre me deu medo e a nova frío. Pantasmas, medo e frío son os meus recordos e as miñas pertenzas; como cicatrices van sempre comigo á hora de escribir, somos de letras e de tinta. Pegadas tamén teño ás antergas, todas as mulleres que sei que influíron sobre min e as miñas cores de cabelo, pel, ollos os meus dentes cairos, as mans entaladas coas que fago memoria.
      Non lembro o momento de me facer íntima da escrita, aínda que sempre fun inimiga desta necesidade de falar. Nalgún tempo fun tamén inimiga dos libros ate que me absorberon as súas adentras incógnitas. Poe foi o primeiro, James Joyce acompañábame antonte polas rúas de Dublín; seica Virginia (Wolf) e mais eu eramos primas de sangue. Xoguei co Principiño nun tardío xardín de infancia.
      Escribo porque non hai mellor forma de pintar, e é o poema a fotografía velada que máis revela. Todos os grupos que visitei tiveron nomes tristes e de todos saín como furando a polpa, Verme Verde, Humilladoiro.
      O demais está nos libros como un herbario de velenos e un diario das horas contracturadas. Só resta dicir que me gusta o frío, as pedras caladas, o son das pingueiras do inverno, o cheiro da auga quente; gústame facer longas listas do que non me gusta, os morcegos, cantar ás escuras, entenderme, escribir, escribir tanto.