Francisco A. Vidal

     Se temos que buscar unha razón ó que nos move e ó que nos conmove, posiblemente lle tería que agradecer a aquel cura, de terceiro de bacharelato que nos mandara facer un traballo sobre as supersticións, o que aprendese como a ciencia non se limita ós números e ás fórmulas matemáticas. E igualmente, tamén lle terei que agradecer ós Reis Magos, que sempre me botasen algún libro para alimentar a imaxinación.
     Ambos, penso eu, foron quen, ó final, alimentaron en min esta afección de riscar historias.
     Na escada de caracol que é a vida, sobre estes dous chanzos da nenez e da adolescencia, fun colocando outros novos esteos coa masa dos contos familiares, e das propias vivencias en asociacións culturais, viaxes e o mesmo día a día, chanzos disfrazados de artigos e historias, desde as primeiras colaboracións na prensa de 1977, que tanto me serviron para afiar o lapis, ata o que boamente imos facendo paso a paso.
     Nos primeiros oitenta, coa serie Ciencia, Técnica e Trebellos, no periódico A Nosa Terra, afrontei o vocabulario técnico en galego, cando falar dun CD, dos vídeos, do código de barras ou da cámara dixital era falar de productos de laboratorio ou da aventura do futuro; e con eles puiden combinar a paixón pola ciencia coas letras. Logo virían máis artigos en distintos medios e colaboracións con asociacións culturais, ata que, no 1992 recibo o premio de Narrativa do Concello de Vilalba pola novela Ollos de Anxo da Morte, e un accésit do Pedrón de Ouro polo conto A Espiral da Fortuna.
     A primeira é a historia dunha vila da Baixa Limia, onde as tradicións, a historia e as lendas se mesturan para evitar a morte eterna de Santa Comba do Tumia. En A Espiral da Fortuna, un conto no que a lenda predomina sobre a historia ata facer prevalecer o fantástico sobre a realidade, nunha espiral envolvente e arroladora, que vai levando, ó mozo protagonista, a acadar un inesperado tesouro.
     Piquiño Mouro, premio de Literatura Infantil Olisbos, no ano noventa e catro, traslada, a través dun conto infantil, o tema da emigración a un paxariño da Barbanza.
     Os noventa tamén foron os anos da AA. VV. "Manuel Murguía", de Oseiro, os anos de reivindicar a figura do Patriarca, de impulsar a edición de libros como "En Prosa", "La Primera Luz" ou "Desde el Cielo", anos dedicados a estudiar e investigar a súa vida e obra.
     Un novo accésit do Pedrón de Ouro, no ano noventa e cinco, por As Voces da Conciencia, daralle luz a unha historia que quere retratar a soidade da muller dun navegante, os rumores da veciñanza sobre a súa conducta e a inocencia dunha recén casada.
     No ano noventa e seis comezo a sacar unha serie de artigos en A Nosa Terra, baixo o título xenérico Camiño Vello, Congostra Nova, para tratar temas de literatura popular, tradicións e crenzas non sempre relixiosas.
     O Centro Galego de Baracaldo concédeme no ano noventa e seis o Breogán de Narrativa polo conto A Auga da Vida, unha historia sobre a loita pola propiedade, por un simple regato; e tres anos despois, o Centro Rexional de Castilla-La Mancha, de A Coruña, premia o conto O Anano do Hiper, unha manifestación contra os hipermercados como templos de consumo.
     No 1997, un novo premio de Narrativa do Concello de Vilalba, pola novela O Cuarto dos Ausentes, permíteme presentar unha historia sobre a decadencia dun pobo mariñeiro ó longo do século XX e a súa enganosa riqueza material devida á emigración.
     A finais da década dos noventa, a figura de Murguía xa se converte nunha inquietude que dá ó prelo a biografía Manuel Murguía, así como a edición comentada de Textos en Galego de Murguía, e finalmente, con motivo do Día das Letras dedicado ó Patriarca, o libro publicado por O Correo Galego, Murguía: as Letras e a Historia, que recolle unha serie de trinta artigos publicados con este título no citado xornal.
     Xa no 2001 comezo unha nova serie de artigos en A Nosa Terra baixo o título Meu Santo, Miña Santiña, pretendendo acercar ó lector, dunha maneira desenfadada, ó santoral.
     Tamén no 2001, edito a novela A Derradeira Decisión, unha historia sobre a emigración e o desarraigo, ambientada na Galicia sueva.

     O 2003 trae o Premio de Novela "Avilés de Taramancos" pola novela O Botín da inmortalidade, onde fantasía e aventura se mesturan nunha historia de piratas arousáns; e tamén neste ano de 2003, o concello de Viveiro concédeme o Premio de Narrativa "Pastor Díaz", pola novela A luz da Eclipse, sobre o mundo mariñeiro dunha vila galega en época precolombina.

     Xa no 2004, comezo en El Periódico de Arteixo unha serie de artigos baixo o título xenérico Polos Camiños de Arteixo, en colaboración co fotógrago Alfonso Rey Asorey. E en novembro dese ano comezo unha seire de colaboracións dominicais con La Voz de Galicia en Barbanza, baixo o epígrafe Lingua Proletaria.

     O 2005 trouxo a publicación de Os chanzos da escada, volvendo sobre o tema da emigración e o desarraigo, a través dunha familia ó largo dun século; novela esta que, en 2006 tivo a súa edición en castelán. Ano este no que tamén se publica a peciña teatral "A Serea" baseada na lenda dos Mariño.

     Tamén no 2005 gaño o premio Terra de Melide, coa novela Os Pecados Capitais, tratando o asunto do dobre raseiro con que medimos as actitudes alleas segundo a nós nos afecten, que foi publicada en febrerio de 2007.

     Xa en 2009, en colaboración con Rosa Benigna Vizcaya Betanzos publicamos e ensaio Dos fastos ós festexos (dos antigos mitos á relixiosidade galega) no que tratamos de facer un percorrido polo calendario comparando ós fastos do mundo clásico co santoral e festa cíclicas de hoxe en día.

     En abril de 2010 sae As deusas do Calvario, un conxunto de flashes sobre a vida nun barrio de periferia dunha cidade.
     E nestas seguimos.