|
mb2loispereiro.html
Lois
Pereiro naceu en Monforte de Lemos no ano 1958. Con dezasete anos
marchou a Madrid para continuar os seus estudos e alí fundou,
xunto con Antón Patiño, Xosé Manuel Pereiro e Manuel Rivas, a
revista Loia, que só coñecería catro números (o
último de 1978). Nesta publicación apareceron poemas do
escritor monfortino que posteriormente serían recollidos en Poemas
para unha loia (1996) —libro en que se inclúe o ensaio
"Modesta proposición para renunciar a facer xirar a roda
hidráulica dunha cíclica historia universal da infamia",
que fora dado a coñecer ese mesmo ano nas páxinas da revista Luzes
de Galiza.
De regreso ao país, Pereiro
figurou nas antoloxías colectivas recollidas baixo os títulos De
amor e desamor (1984) e De amor e desamor II
(1985), compilacións en que figuran nomes como Pilar
Pallarés,
Miguel Anxo Fernán-Vello, Manuel
Rivas, Xavier
Seoane, Francisco
Salinas, Xulio
Valcárcel, Lino Braxe e outros poetas de moi
diferentes tendencias mais que partillaban inquedanzas culturais.
Entre as iniciativas conxuntas deste grupo heteroxéneo destaca o
sostimento da revista Luzes de Galiza, onde viron a luz —para alén do ensaio xa
citado— os oito primeiros capítulos da
súa novela inconclusa Náufragos do paradiso.
En vida Pereiro só publicou dúas
obras, Poemas 1981/1991 (1992) e Poesía de amor e
enfermidade (1995), duros e espidos poemarios en que se fan
patentes as pegadas expresionistas, as referencias á literatura
xermánica e certos trazos da contracultura.
A morte sobreviríalle na cidade
Coruña en 1996.
|
BVG
Atrás
