Marga do Val

     Marga Romero Lorenzo (Marga do Val) naceu en Vigo na metade do mes de abril, ás 15 h e 15 minutos. Licenciada en Filoloxía Hispánica, Galego- Portugués pola Universidade de Santiago de Compostela. Profesora de Ensino Medio de Lingua e Literatura Galegas.
     Exerceu a docencia como Lectora de Lingua e Literatura Galegas na Universidade de Tréveris (1995-2000) e impartiu aulas na Universidade de Colonia. É Vicepresidenta da Asociación Galego Alemana.
     Como crítica literaria e articulista colabora en diferentes medios de prensa: GRIAL, A Festa da Palabra Silenciada, Galicien- Magazim, A Nosa Terra, etc. Froito do seu labor docente e de investigación son:
     Os Camiños da Vida de Ramón Otero Pedrayo (1992). Unha guía de lectura cunha finalidade puramente didáctica.
Entrevistas con R. Dieste (Compilación, notas e versión ao galego) (1994). Obra na que, guiada polas declaracións do escritor, a lectora ou lector pode (re)crear as vivencias e a visión do mundo deixándose levar pola palabra dita e aquela que se intúe. Dieste na aula (1995) É unha presentación didática do escritor para traballar na aula.
     Marga do Val é un nome verdadeiro, como verdadeiros son os nomes. É o nome dunha muller que recolle o segundo apelido da súa nai, o apelido da súa avoa. Foi un día unha rapariga que lía moito e escribía. Desa época garda o arrecendo da leña queimada nas noites de inverno, os xogos co lume e a agua a correr polas tomadas, pola fervenza e polo muíño do Folón. As mazáns de tocacarabuña, as de cano torto e as de San Xohán, os peros, as cereixas e os morotes dos camiños. Mosende e o Folón. Non vai falar da súa xente.
     Había que camiñar moito para ir á escola, a Torneiros. Moito para ir ao Instituto do Porriño. Logo chegou o tempo de mocear alá por Tui. Vigo era a cidade fermosa da mar, a do Santa María. A cidade caótica na que alenta e máis ama.
     Compostela anos da carreira da aprendizaxe das aulas. Compostela de pedra, chuvia e amizade. O cemiterio de Bonaval. A descuberta do mundo. Compostela é as amigas. Non vos quere falar da súa xente.
     A Coruña, outra vez o mar. A torre e o infinito por inventar. O Xardín de San Carlos. A tumba de Juana de Vega. Ordes foron as vacas e unha lingua fermosa. A Pobra do Caramiñal dende a Curota, alá traballou a rente o mar.
     Logo Vigo e as ondas do mar, as dunas de Coruxo, a Guía ao lonxe. O Vigo do cedo, ese da mañá que esperta cheirando a peixe e a salgado. Vigo do prognóstico reservado. Baixar a rolos e a tombos desde os montes todos, deterse no porto, e os corpos, enxurradas polas falas dos camiños, a dar ás rúas, a dar alá abaixo. E Hamburgo foi logo Vigo porque todos os portos do mundo xa serán Vigo. A Habana e Casablanca.
     E en do Val están as paisaxes e as súas ruínas, a aldea de Sommerau, o outeiro de Laurenziberg, e Tréveris. Un mundo novo e desde alí, Jena, Dresden, Weimar. O mundo converteuse entón nunha sorte rara de asubios, de camiños. Tréveris foi Compostela en mañás claras de domingo. Laurenziberg foi Mosende e o Folón, todo pola maxia das palabras se torna posíbel. Colonia sempre unha festa. E houbo un regreso a Tui, onde o Miño lembra á Mosela. Onde a fronteira existe. Regresar para sempre partir. Andar errante. E xa falei de máis.
     Marga do Val publicou O prognóstico da lúa, unha novela que se rematou coa chegada dun cometa e que falaba de viaxes alucinantes e derrotas. Con Paula de Lemos escribe Entre Dunas, diálogo entre dúas linguas, a catro mans, diálogos entre mulleres e os seus eus. Elas, irmás, amigas, xa son dúas dunas. O alento chegáballe polo eco transgresor dunha ninfa despistada que mercou entradas para unha función poética en Tréveris, logo Val de Lemos.
     A vida son caixas que se enchen e que se abren para deixar fuxir saloucos. Algúns de rabia. Desa rabia nacen folgos para seguir as pegadas que deixan as imaxes da Bela Otero, que desexou ser Carolina Otero, unha biografía que do Val escribe abrindo esas caixas que gardan a memoria. Caixa aberta, caixa de música, caixa de fotos. Todas caixas de Pandora. A primeira muller. É Carolina, que naceu como Agustina morta, renace e é a trasgresión. Un corpo e unha denuncia. E os homes detéñense nas fotos, para homenaxear ás mans que lle daban cor ás imaxes da Belle e as mulleres seguen a procura das palabras. C. Otero entrou noutro século.
E xa falei de máis.