Marilar Aleixandre

Marilar Aleixandre (María Pilar Jiménez Aleixandre, Madrid 1947)
     Teño saudades de todas as cidades e vilas nas que vivín: Ceuta (o limoeiro de lúa que tiñamos no patio); Doña Mencía (ir comer figos ó romper a alba con meu pai); Madrid (o cineclube de Areneros, onde vin por vez primeira "Freaks"); Vigo (as mimosas en flor en decembro); Santiago de Compostela se algún día marchase, e ata outras cidades nas que nunca ou só brevemente vivín: Donostia, Perugia, Boston. Debido a Ramón Facal teño unha relación especial con Toba, Cée e coa Costa da Morte onde están situados algúns dos meus libros como "Lobos nas illas" e "A formiga coxa", e pertenzo ó Batallón Literario da Costa da Morte e ó consello editorial de Letras de Cal.
     Tiven a sorte de recibir unha esmerada educación rockeira asistindo a "Caravana" de Ángel Álvarez a finais dos 60; entre semana estudiaba Bioloxía e cheguei a ter unha relación bastante intensa cos escaravellos. Nos 70 comecei a ensinar Ciencias, e puiden mercar unha moto. Agora ensino Didáctica das Ciencias e Educación Ambiental na Universidade de Santiago de Compostela; no canto de apañar escaravellos apaño palabras descarreiradas. Hai quen pensa que os escritores levamos unha vida aventureira, pero eu non viaxei en trineo polo Ártico, aínda que confío en facelo algún día. Mentres tanto escribo poemas, contos e novelas.
     Aprendín a escribir —ademais de lendo— redactando panfletos e artigos para revistas de partidos clandestinos (todos, cando eu estudiaba). O primeiro relato que escribín, un conto sobre vampiros, foi o xérmolo de "Agardando polos morcegos", pero tardei bastante en publicar "A formiga coxa". Despois viñeron, "A expedición do Pacífico" (Premio da Crítica de Galicia 1995) alternando con narrativa para adultos, como "Lobos nas illas" sobre as tortuosas relacións familiares, ou A Compañía Clandestina de Contrapublicidade (Premio Álvaro Cunqueiro1998). A miña última novela "Teoría do Caos", un texto sobre as traizóns, recibiu o premio Xerais en 2001. Escribir permítenos facer entrar ós demais nos mundos que imaxinamos.
     Uso o galego como lingua literaria porque teño a lingua partida, aínda que non todos os bichos con lingua gallada son perversos. Creo que, no fondo, os relatos ou os poemas son mensaxes escritas con tinta, chuspe ou sangue que guindamos ó baleiro coa esperanza de que alguén os reciba.