Pepe Carballude

     Nacín na aldea de Rubín, na Estrada, Pontevedra. Tanta presa tiña por chegar que me presentei o día da festa e xa comín á mesa cos demais festexeiros.
     Na nosa casa non había libros. Por iso lin poucos contos de pequenos, pero teño sentido unha chea de historias de lobos adoecidos, de pantasmas que volvían a este mundo ou de mouros gardiáns de tesouros fabulosos. Cada día, á hora de durmir, contábanme unha. Desde aquela sempre soñei con ser quen de escribir contos coma aqueles.
     Pero non podía escribir. Había que estudiar.
     Primeiro estiven nunha escola rural, onde imperaba aquilo de que "a letra con sangue entra". Aínda así aprendín a lista dos reis godos, os ríos de Asia, as capitais de Europa e algunhas cousas de tanta utilidade coma estas. Pouco de historia e xeografía de Galicia. Seguramente porque o máis achegado ben se ve e non o hai que estudiar.
     Así fun tirando e conseguín marchar para o instituto. En Ourense. Interno. O que mellor recordo de alí son os guateques dos sábados pola tarde. Aqueles bailes con rapazas doutros colexios da cidade foi para min todo un descubrimento. Debín de quedar tan pampo coma cando o home puxo o pé na lúa por primeira vez. Naquel internado aprendín as sutiles artimañas para facer a petaca nas camas dos compañeiros, a extratéxica técnica para loitar con almofadas contra os colexiais dos outros cuartos ou as habilidosas artes de brincar polas fiestras para mercar bocadillos de tortilla no Eirociño. Tamén aprendín literatura, latín, grego, lingua, francés... Alí fixen moitos dos mellores amigos que aínda teño hoxe. E soñei as aventuras máis grandes que pode soñar un neno. Sen dúbida a máis arelada era que chegasen as vacacións para ir á casa. Ese día erguíame cedo e aló marchaba para coller o Castromil. Choutaba polas rúas coma se me tocase a lotería.
     Pero aínda non podía escribir. Había que estudiar.
     Rematado o C.O.U. (era o segundo ano que existía), pasei a Santiago. Matriculeime en Filoloxía Clásica. O mundo dos gregos e latinos sempre me cautivou. Sen embargo a carreira que me agardaba era outra cousa. Veña teoría. Teoría de lingüística, teoría de literatura, teoría de lingua. Teoría, teoría e teoría. Aínda así familiariceime con Homero, Virxilio, Horacio, Tito Livio, Catulo, Tibulo, Tácito, Heródoto, Platón e unha chea de escritores que me acompañaron desde aquela.
     Pero aínda non podía escribir. Había que estudiar.
     Por fin rematei a carreira e comecei a traballar nun instituto de Badajoz. Daquela, coma Sócrates, souben que non sabía nada e púxenme a aprendelo. Exiliado en terras extremeñas, coma Castelao, entregueime ó estudio con máis ansias ca método, con máis entusiasmo ca orientación. E debín estudiar moito porque xa aquel mesmo ano saquei agregadurías de latín e mandáronme para Vilagarcía. Alí, ademais de ensinar a lingua do Lacio, tiven que dar música. Pero eu de música non tiña nin idea e parecíame pouco ético esixirlles ós demais o que tampouco sabía eu. Daquela embarqueime de cheo en preparar catédras e saqueinas ó cabo de dous anos. Destináronme a Carballo.
     Daquela xa puiden escribir.
     E comecei presentándome ó II Concurso do Barco de Vapor, no que quedei finalista. Desde entón estou enganchado na literatura. E niso sigo.