vb1fdominguezromero.html
FRANCISCO
DOMÍNGUEZ ROMERO naceu en Ferrol, na Galicia atlántica, en
1939. Alí pasou os seus primeiros anos. Despois, moi novo
aínda, foi para Murcia, onde transcorreu parte da súa infancia
e a adolescencia, sen afastarse xamais das raíces. Cursou
estudos de náutica en Cádiz e A Coruña; e tamén de maxisterio
en Murcia. De volta en Galicia, residiu algúns anos en Xinzo, e
máis tarde en Corcubión, adicado ao ensino. E despois, xa de
xeito intermitente, entre Murcia e a terra natal. No Ourense dos
anos sesenta, mantén unha estreita relación, e, sobor de todo,
unha fonda amizade cos escritores Carlos Casares e
Antón
Tovar.
E xunto a eles participa xa como poeta nalgúns actos culturais
e recitais de poesía. No ano 1965 toma parte, en Barcelona,
xunto a Celso Emilio
Ferreiro, Xosé Luis Méndez Ferrín e
Carlos Casares, nun inesquecibel ciclo de conferencias, lecturas
e recitais poéticos. Como poeta é autor da seguinte obra
lírica, con poemas en castelán e galego: Señales del
camino, 1971 (que recolle a súa obra incipiente). Herrumbre
de los sueños, 1983. Poemas, en antoloxía, 1989,
(que recolle o máis significativo e característico ou como
máis conseguido da súa obra de poeta ata ese intre. (Tamén
hai poemas seus nos números 22 e 27 da Revista
"Dorna"). Unha boa parte da súa obra anda espallada en
xornáis e revistas.
Nos poemas galegos da última fase, aínda que o contido e
tamén o obxecto é análogo, o traballo poético sonda novos
espacios. Dada a maior contención expresiva e o carácter máis
depurado dos versos.
Unha lingua máis sobria e serena, quizais máis decantada, á
obsesiva procura de unha tonalidade e unha cor persoal.
Algúns dos máis directos e sentidos poemas. Reformulacións de
moitos dos motivos desenvoltos na poesía da fase anterior: a dor
común, o rigor ético, o desalento pola insidiosa e subtil
manipulación da consciencia e da vida social... E, nun cadro
máis amplo, recorrentes imaxes para os temas da terra, para as
mínimas cousas que non teñen voz.
Subliñar finalmente a realidade máis viva que percorre os meus
versos... Temas recorrentes, reiterados, que concitan o meu mundo
afectivo... O sentido da vida, a pasaxe do tempo, o amoroso
latexo da paisaxe da Limia, o meu inesquecibel paraíso da
infancia... O infinito desexo de sosego e silencio...
|