|
mb3loistobio.html
Lois Tobío Fernández
naceu en 1906 en Viveiro (Lugo). Licenciouse en Dereito na Universidade de
Santiago de Compostela e no ano 1923 figurou entre os fundadores do Seminario de Estudos Galegos,
do que dirixiu a sección de Ciencias Sociais, Xurídicas e Económicas,
colaborando con diversos artigos.
Redactor —con Ricardo Carvalho Calero
e Alexandre Bóveda— do Anteproxecto de Estatuto de
Autonomía de 1931, Tobío participou, xunto a Castelao, na creación do Partido
Galeguista. En 1932 ingresou na carreira diplomática e ao ano seguinte foi
nomeado secretario da embaixada española en Bulgaria, onde o
sorprendeu a guerra civil. Na diáspora republicana, ideou a creación do
Consello da Galiza.
Iniciou o seu exilio en Nova Iorque e de ahí pasou a
Cuba, onde fundou a Escola Libre da Habana; posteriormente, marchou a México,
onde exerceu como profesor no Instituto Hispano-Mexicano "Ruiz de
Alarcón"; e, por último, a Uruguay, onde residiu até 1963, ano en que se
instalou en Madrid.
A súa produción literaria abrangue os seguintes
títulos: A intervención de Gondomar nos problemas internacionais de pesca,
Catro ensaios sobre o Conde de Gondomar e unha autobiografía publicada sob
o título As décadas de T. L.
Colaborador activo na revista Galicia Emigrante —que
dirixía Luís Seoane—, algúns dos seus artigos apareceron publicados en
varias revistas como Marcha, Imago Mundi ou El Día. Traduciu para
o galego obras de Goethe, Heller e Rilke.
Faleceu en Madrid no ano 2003.
|
BVG
Atrás
