Uxía Casal

     Nacín en Santiago de Compostela o 13 de maio de 1957 e alí vivín durante vinte e sete anos, até que marchei a Ourense a traballar no ensino público.
     Estudiei no único colexio laico e feminino que había daquela na cidade, San Paio, onde entrei con tres anos e saín con dezasete. Gustábanme a historia, a arte e a literatura moi por riba doutras materias, así que, acabado o COU, decidinme pola Facultade de Xeografía e Historia, onde me licenciei en Historia da Arte Moderna e Contemporánea en 1979. A lingua e a literatura seguían chamando por min e comecei Filoloxía Románica ese mesmo ano; en 1981 pasei a Filoloxía Hispánica, e en 1984 licencieime por segunda vez.
     Ó tempo que estudiaba, impartía clase de francés e literatura nas Aulas da Terceira Idade, e de español nos cursos para estranxeiros da USC durante un par de veráns. Semellaba predestinada ó ensino, e ó rematar Filoloxía marchei a Ourense a dar clase de galego na Universidade Laboral. En 1986 aprobei a oposición de ensino secundario de Lingua Galega e ó ano seguinte tomei posesión da praza definitiva desa materia no Instituto As Lagoas. Alí permanecín ata 2003, ano en que me xubilei por problemas crónicos de saúde.
     Actualmente vivo en Ribeira, á beira do mar, gozando dun clima suave, de moita tranquilidade e, sobre todo, deste océano sempre igual, sempre cambiante.
     Sotelo Blanco publicou en 1994 o meu libro infantil Un ano de fábula en catro estacións; Galaxia, en 1996, As ás de Xenoveva —tamén infantil— e, en 1997, Saturno tamén é deus. Xerais fíxose cargo en 2001 da novela O faro de Arealonga; nesta mesma editorial participei en dous libros colectivos con senllos relatos: `O pequeno Mario' para Narradoras en 2000, e `A palabra de Deus' para Longa lingua en 2002. Tamén colaborei coa librería 'Cartabón' de Vigo noutra obra colectiva, Mini.relatos, con `O nacemento da Humanidade'.
     Teño escritos outros libros, polo momento inéditos, e ando ás voltas con proxectos que avanzan ou retroceden segundo as circunstancias. Ainda que a saúde non me obsesiona, condicióname, así que con frecuencia é ela quen dita o ritmo das miñas actividades. Amais de en escribir, invisto o tempo en ler, pasear e observar, e non desprezo as boas conversas cos amigos sempre que teño ocasión.