mb2nicomedespastordiaz.html
Nicomedes-Pastor Díaz Corbelle naceu en Viveiro o 15 de setembro de 1811 no seo
dunha familia numerosa. Fillo dun oficial da Armada, tras recibir a primeira
formación na vila natal, en 1823 ingresou no Seminario de Mondoñedo. Catro
anos máis tarde estableceuse en Compostela cidade na que comezaría a
súa actividade poética para seguir estudos de leis na Universidade até o feche das Universidades decretado en 1932.
Trasladouse entón a Alcalá de Henares, onde obtivo o
título de abogado en 1833. Nesa altura, frecuentou a tertulia de «El
Parnasillo», da que facían parte Campoamor, Espronceda ou Larra e
publicou en revistas madrileñas.
En 1835 foi nomeado oficial do Ministerio de
Gobernación, dando inicio así unha imparábel carreira política que, unida á
súa actividade xornalística e literaria, o convertirían nunha das máis
destacadas personalidades da vida española do momento. Foi maxistrado na
Audiencia de Valladolid, deputado a Cortes pola Coruña, ministro de Comercio,
Instrucción e Obras Públicas, de Estado e de Gracia e Xusticia, rector da
Universidade de Madrid, conselleiro de Estado, embaixador en Lisboa...
Elexido membro de número da Real Academia Española en
1847, dez anos máis tarde ingresou na de Ciencias Morais e Políticas.
Pastor Díaz morreu en Madrid en 1863. Tras o falecimento e
seguindo as súas indicacións, os seus amigos recolleron e publicaron en seis
volumes as súas obras completas en español. No noso idioma, as únicas
composicións coñecidas son "Alborada" (escrita probabelmente en
1828) e "Égloga de Belmiro e Benigno", poemas que convirten ao
viveirense nun dos primeiros cultivadores da lírica galega do século XIX.
|