Xos%E9 Lu%EDs Santos Cabanas


 

Novidades
Obras
Autobiografía
 
vb1xsantoscabanas.html

Autopresentación de circunstancias: cómo non escribir


     O fume envolvendo Manhattan agochaba unha longa ringleira de nomes de lugar. Hirosima. Nagasaki. Todas as nacións de América Latina. Irak. Iugoslavia. Palestina. E o longo etcétera.
     Digo Vietnam e basta, escribira Celso Emilio Ferreiro. A devastación que usa USA viaxou ao propio centro do imperio. Non, non se trataba de efectos especiais. As torres-icono a caír, lume ardendo no cuartel xeral dos xendarmes do mundo. Mirabamos todos coma papóns o 11 de setembro, e como concibir o súpeto borrarse de miles de ollos onde xa nunca brillará o leve reflexo dun sorriso.
     O fume esvaéndose en Manhattan foi descubrindo a asombrosa simplicidade do discurso do poder de occidente: bons, malos, Deus. Vinganza. Mil ollos e mil dentes por cada un dos nosos ollos e dos nosos dentes libres. Por suposto que esqueceron Sartre, esquecen que a miña liberdade é inútil sen a liberdade dos outros.
     Na fábrica dos xornais, da televisión, na radio elabórase a imaxe do enemigo, o outro perverso de quen nós-usa, coa inestimable axuda do mundo libre, nos vingaremos sen piedade. Coa biblia na man, coma cando libramos de salvaxes esta nosa grande nación das barras e estrelas. Con avisos de rumbo para mareantes despistados: tamén é enemigo quen non acate a nosa defensa da xusticia infinita/liberdade perdurable.
     Aínda resoan os aplausos unánimes para o portavoz de occidente, recoñecido por fin como grande estadista no seu país libre. Esvaíase o fume en Manhattan e a Europa que nega a Sartre outorgaba. Canto xoto insulto á razón.
     Vostedes xa se preguntarían polo senso destas palabras nunha páxina sobre literatura. Tal vez José Ángel Valente xa contestara por min, nestes versos que adapto ao galego: "E despois de Auschwitz/e despois de Hirosima cómo non escribir".
     Aínda que se cadra trátase de escribir durante o propio Auschwitz, durante novos xeitos de Auschwitz. Non sei se lembran vostedes, por exemplo, que non tremou a voz norteamericana daquela secretaria de estado cando explicaba que era moi alto, o prezo de medio millón de vidas de nenos iraquianos, pero que ela estaba disposta a pagalo. Novos Auschwitz que substitúen por fame o gas letal dos nazis. Medio millón de nenos.
     Cómo non escribir, despois ou durante, coa pretensión de coñecer, por qué non, o misterio que encerraba aquela auga que esvaraba nos regatos limpos da infancia, tan clara e triste, e o escorrer avolto da vida onde a pesar de todo tamén medra esa rara ave do riso franco e da amizade, e cal era a composición da materia daquel arreguizo que nos anegou mirándonos, e aquel tremor novo, e de onde veñen os noxos amoreados neste meu país que esmorece canda a lingüa coa que os teus avós miraban as medras do centeo, e aquel seu mundo de lembranzas tristes e a carraxe, cómo soportarían eles, Pimentel, as cunetas sen poesía, e que estará agora a pasar nas devesas moribundas se a brétema que garda a esperanza acouga lentamente na cortiza dos carballos, e qué me dis, qué me dis do exilio na túa propia terra e, por tanto, en calquera outra terra. E ese baleiro.
     Despois ou durante. Escribir, debullar con paciencia verbas na procura da sabiduría que cómpre para lentamente espilas, escribir, por exemplo, canda Celso Emilio

que a vida é un motor moi complicado
e a morte unha solemne imbecilidá.


     Sabéndoo, cómo non escribir?

[Febreiro, 2002]


¿Quéreslle mandar unha mensaxe ao autor?  

 

logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega