BVG     Atrás

Procrama ós meus veciños Ouro vello de outono e prata fina a lúa embaixo, o sol enriba. Nesa surrisa túa Celanova, pola que pasa o vento, hai unha triste historia non contada feita de amor e troquelada en ferro. Longos días de pranto e de cinza, a lúa embaixo, o sol enriba. Por ise rostro craro, no que se miran tódalas estrelas, pasan sulcos de luz estremecida, cantigas de mencer, noites de pedra. Escumas de saudades sempre vivas, a lúa embaixo, o sol enriba. Cando surrís, libéraste. Só saben surrir aqués que levan a esperanza. Quen espera non morre i o que sabe surrir é quen se salva. Afía o teu lecer, a espada afía, a lúa embaixo, o sol enriba.

Diante unha fotografía da miña pirmeira comunión

Pergúntome anguriado, qué diría de min, si é que me vira, iste neno que fun fai tantos anos.

Xaneiro 1972, II O pan é máis útil que a poesía, pro ¿Cómo comer o pan sin o compango da poesía? A. S.

Cando quero vivir digo Moraima. Digo Moraima cando semento a espranza. Digo Moraima e ponse azul a alba. Cando quero soñar digo Moraima. Digo Moraima cando a noite é pechada. Digo Moraima e ponse a luz en marcha. Cando quero chorar digo Moraima. Digo Moraima cando a anguria me abafa. Digo Moraima e ponse a mar en calma. Cando quero surrir digo Moraima. Digo Moraima cando a mañá é crara. Digo Moraima e ponse a tarde mansa. Cando quero morrer non digo nada. E mátame o silencio de non decir Moraima.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega