BVG     Atrás

Eu còido, còido qu' è imán O qu' encerra Ultramar feiticeiro Pois roubándonos vai zalameiro Unha á unha as prendiñas d'amor. Inda bén á falar non comèzan Os rapaces d'a nosa Galicia, Cando ja, con meigosa caricia, Lles amostra un porvir sedutor. Non ll' importa que nàis coitadiñas  Afligidas se queden chorando, Ô mirar que d'o niño escapando Os filliños d'a alma lles van.  ¡Cantas veces con eles no còlo,  As bagullas d'os ollos caindo,  Iban ¡ai! o grauciño esprimindo  Pra farta-l-os ò menos de pan! Mais non son os traballos pasados  En criar esas prendas queridas,  Nin pribanzas abondo sufridas O que fai o seu peito doer O qu' as mata è o prejajo roedor Que d' a mente non pòden botar, De soilinas n'o mundo quedar E soiliñas n' o mundo morrer... A Ultramar non vayàs, meus meniños, Ond' andrómenas hay noit' e dia Pr'os incautos cazar á porfia Ofrecendolles ouro á rodar E, dempois que d'acà vos arrancan, ¡Mal pocados! pra sempre quezais,... ¡Ai d' os fillos que s' hachan sin pàis! ¡Ai d' os pàis á quen mata o pesar! A Ultramar non vayàs, que s'alguns D'a fortuna os regalos admiten, Outros mil en sudor se derriten Pra d' a fame siquera escapar E agarimo en ninguèn atopando, Por alleos decote rodeados, ¡Virgen Santa d'os Desamparados! Que de queijas lles hás d' escoitar. Non vayás, qu' adios mimos d' a tèrra Adios campos e verdes soutiños, Onde, ledos, buscàbades niños  Por placer d'estraga-l-os dempois;  Adios tróulas de juntos pastores  Co-a fancenda po-l-as Carballeiras,  En qu' a brincos facíades randeiras, Follatiños guindandolle ôs bois. Adios càntigas melancoliosas  N'as esbrugas de noite ô seràn Currunchiños d' encentador chán  Fonteliñas qu' amor despertàs, Adios gaitas d' alegres rüadas, Espresivas muiñeiras tocando, Castañetas n'o aire soando  D' o dengoso bailar ô compás. Adios; ¡ai! anaquiños d' a vida Pobres nàis qu' angustiadas de morte, Maldecís a fatídica sòrte Qu'ôs fillíños de vós aleijou ¡Quèn poidera enjugà-l-os regueiros Que de bàgoas teredes botado! ¡Quèn poidera correr! ¡Dios amado! Ôs braciños que tanto bicou! ¡Quèn poidera, naiciñas d' a alma, Despaciño contarvos á solas  O que pasa d' o mar entr'as olas,  O que pasa d'o mar màis alá!...  ¡Canto triste mortal desengaño!  ¡Canta doce ilusion po-l-o vento!  ¡Cantos dias d' amargo tormento! ¡Cantas noites de negra suidà! A Ultramar non vayás pois meniños Ond' andrómenas hai noit' e, e dia Pr' ôs incautos cazar á porfia Ofrecendolles ouro á rodar E dempois que d' acà vos arrancan ¡Mal pocados! pra sempre quezais! ... ¡Ai! d' os fillos que s' hachan sin pàis! ¡Ai! d'os pàis á quén mata o pesar!

© 2006 Biblioteca Virtual Galega