BVG     Atrás

D' este val deleitoso n' un recuncho Loucuras d' outro tempo recordando, As horas docemente vou pasando, Sin sentir que se van pra non volver. E, libre d' a farándula d' as vilas, Qu' á mais d' unha cabeza henche de vento Deijo ahora corre-l-o pensamento, Vagar n' o campo que me veu nacer. Por eso, ô pé d' os freijos e ameneiros, Adistraeme ouservar como marchando, Mil remuiños d' espuma levantando, O río fachendoso bai ô mar, Ou, n' as herbas sentada d' a pradeira, Como as ráns garrulean n' a sua orèla E o escaliño cai, que n' a sedèla, Morde o ancelo e rebrinca pra escapar. ¡Ulliña! ¿Quén te veu que, namorado D' a hermosura qu' encerras non quedase E suidades ¡coitado! non levase No seu peito o adios cando che dou? Ti meliño pra todos atesouras; Ti ô triste non negas un consolo Ès naiciña amorosa, e n' o teu còlo Sempre alivio o pesar sempre atopou. À ti de lonje chegan en bandadas Chisperreados alegres pajariños, Pra n' os bosques e soutos os seus niños En tr' as pólas d' os árbores facer; E tamén entr'os tojos e as carpazas, N' os bujos, laranjales, limoeiros, C' os d' acá mesturados, fallangueiros, Cal se nunca estiveran sin se ver. Dá genio ô espertar n' as mañanciñas, En que, ledos á Dios eles glorian Escoitar ternos cantos que ll' envian Merlos, tordos, currucas, verdeiróns, Carriciños, chincheiros, papo-rubios, Qugos, chascos, bubelas, anduriñas, Gayos, patos, maceiros e ruliñas, Paspallás, carniceiras, gorrións. O sirín e o pardillo atrás non quedan, D' o jiljero namoran os gorgeos, Co-aqueles seus graciosos contoneos Mirando, ja pr'aquí, ja pr' acolá. E, á seu cabo, a montesa laberquiña, Suspendida n' o aire estribillando, Vai seus cantos tamén repinicando, Sin cèlos conocer, nin vanida. Aqui ónse denoite en todos sitios Resonantes atrujos, cantinelas: Son os mozos que van pr' as espadelas Co-as mozas ô seran paliquear, N'a man levan de palla bós fachucos Que con mistos acenden n' o camiño E subrazo, ademais, longo sachiño Pra ô deño tentador arrenegar. ¡Que moito pois t' alaben os pöetas E viajeiros terriña cobizada, Po-l-o Pico Sagrado coronada Con sobervios palacios d'arredor, S' hai jardins n'o teu seo arrecendentes, Regueiros e fontiñas paroleiras, Piñeírales e frescas carballeiras Ond' a sombra buscar po-l-o calor! ¡S'hai meninas trigueñas avisadas,  De feituco corpiño rechamante, Blancas d'azules ollos sin amante E pùras como a sira Ta mañán! ¡S' hai nas veigas douradas espiguiñas Pradeiras de rosas variadas, N' os viñedos as uvas encolgadas, Ricas froitas rodando po-l-o chan! ¡N'as festas ! È de ver globos pintados, Refulgentes estrelas arrojando, Fortes bombas n' as nubes estoupando E foguetes con luces de color, Gaiteiriños âs gentes aträendo, Qu'en moreas acóden âs ruadas, C' o fondiño a hucha ataviadas Sinque o ataque polilla nin valor. ¡Desleigad'o-l-os tolos que te deijan, Ulliña, po-l-o ouro seducidos Pr'o fin á ti volver arrepentidos E fartos de n' o alleo traballar! ¡Ai! N' è milagre, non, que me namores Se nacin por fortuna n'ó teu seo, Can d'o os angeles mismos den d'o ceo Viñeran teus encantos disfrutar.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega