BVG     Atrás

LL                     Mon cor està casa d'amors                     e mos ulls fontanes de plors.                     Entre gauig estaig e dolors.                                RAIMON LLULL a casa antiga e nobre deste amor, desta ardencia, podrece pouco a pouco, despaciosas as trabes senten os anunciados picores do abandono e a comechume deixa revelación da febra desprendida, seremos edificio en ruínas na cidade da noite, clarísima desorde na arquitectura dúctil do tacto, nas paredes morre a cor da frescura que os anos acreditan perecedoira, beixos de vento baten feros nas portas desgonzadas e vidros esmiuzados avanzan lentamente no rostro que endurece, agochado nas fiestras, e nos ollos, opacos e brillantes a un tempo, penduran arañeiras que ornamentan bagullas como fiaños de seda, carunchadas madeiras informan do silencio que entrou na casa, roto por moscas de recordos no excremento da inútil evocación. a casa do noso amor desflora sen ter sido habitada, cuberta dun po mesto que os dedos non mimaron. e cando miro tanto, tanto e tan grande caos sinto que tamén todo, todo absolutamente rompe dentro, con trabes que a penas conexionan a armazón na fraqueza do ánimo, mentres penso que restaurar acaso sexa angueira imposible. seremos, finalmente, desolación do corpo.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega