BVG     Atrás

 

propriaque exterrita voce est e espavoreceuse da súa propia voz Ovidio, Metamorfoses.

Tomaron o leite por seme, chamárona touro. Confundir poden, ollos inexpertos, vaca e touro amasados con chamizos de estrelas. E se despenándose polo horizonte vían o violador, non a violada, se Aldebarán era o ollo que espreita a Europa non a fonte de bagullas rebordando as mans do pai, nada ten de estraño. É difícil interpretar os signos a tantos anos luz. Aínda que Io chegou a raíña de Exipto, e os fieis calzados con sandalias de papiro queimaban resinas na súa honra, el era da punta da póla, primeiro entre os deuses, pouco importan os seus méritos: esforzar unhas ducias de rapazas, levar na man lume de tres puntas, o de sempre, gallamouto e fachenda. ¿Era un bo amante ou só un milhomes? Io podería contalo, mais non lle deu refixeira, aínda fresco na relva o sangue do decrú Xove tivo que atapullala nun corpo de vaca, furtándoa ó destempero de Iuno, e logo regalarlla. ¿Como podería negar a aquela con quen compartía leito obsequio tan insignificante como unha vaca? (así di o poeta). Unha vaca non é un cutrifol, unha vaca rubia pairando sobre as terras do Oeste —dinlle Touriñán, pero non por causa do touro— deitou o seu leite medrando en xerfas, ó pé do cabo. Ferve sen acougo perigoso leite da vaca sidérea onde naufragan dornas e países imaxinados. Desterrida polo son da súa voz, o son da propia voz é temible, hai quen foxe del toda a vida e morre sen escoitalo. ¿E que dicir da propia imaxe disconforme reflectida na auga? Pois aínda que ti saibas que non es unha vaca, vaca é como te ven os demais e non podes ser algo distinto daquilo que os outros ven. Xuvenca branca ou talvez rubia, bebendo augas lamacentas, comendo herba ouh tan amarga. Unha xuvenca ou moza non pode andar soa, Argos o dos cen ollos é o seu vixía ou carcereiro, nunha prisión que non precisa barrotes; a soltia non garda a honra perdida, só a decencia familiar, se dous ollos durmen noventa e oito caustran. Pero unha historia enganadiza, contada por Mercurio, apaga un a un os cen ollos, unha historia infectada contaxia ó papaleisón de Argos o sono, lévao do sono á morte. Coidado coas historias narradas por falsos pastores contiñeiros que aínda levan nos pés a marca das ás, pastores de cabras limpísimas de orixe aérea que non soltan cagallas; a frauta de canas que tanxen é un engado destinada a que Argos pregunte pola súa orixe, unha excusa para narrar o conto. O conto, un rexoube, unha desas andrómenas, outra aventura de Pan, arreite pola fogaxe, perseguindo a Sirinxe, e ela fuxindo pola única vía (falsa) camiño da torpeza vexetal nun feixe de canas, deixándolle nas mans a caramela. Coitada Sirinxe, por non madeirar co deus, terá que aguantar as súas babas unha eternidade. Mais o conto non foi contado por amor á historia, unha vez durme a Argos, Mercurio dególao espallando o sangue polas penas, Argos, invoca o poeta, unha soa noite enche os teus cen ollos. Pouco teñen de edificante as historias clásicas, nin envexan ás teleseries a mestura de sexo rápido e morte a cámara lenta. Iuno, asañada polos ciumes, nun dos seus arritós envía unha Furia, outros din que tabán en pos de Io; lurpia ou ferrete tanto ten ¡Pobre de min! ¿Hai por ventura algo peor que agocharse nun corpo de vaca? esbagulla Io ás beiras do Nilo e Xove, (á fin sente compaixón) tíraa da pel de xuvenca. Non se perde, de Xove, semente ningunha, por iso a vía láctea dificilmente podía ser orgasmo a cachón, senón leite ou talvez costro, logo da nacencia de Apis, o deus boi. O leite costro garda poderes de antigo, tamén encerra riscos, aquí non se pode tirar con el, mais no Eire sería a única ofrenda, envorcada nas raíces do espiño, capaz de arredar os denchos das xuvencas. Quen sabe a que tabáns ou furias a que deusa destemperada a que deus incontinente guindou Io o leite costro escribindo unha pegada a través dos meteoros. Brúa, Io, brúa como a vaca de Fisterra non temas á túa voz, uns mareantes han tomala por sinal de escollos e baixíos, rachas de nordés e borraxeira outros virán atraídos polo seu canto ós inseguros tombos de leite. Brúa desde o alto, entre o castrón e os xémeos, que unha vaca non é tan pouca cousa, diremos as nacidas en maio baixo a constelación da xuvenca.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega