BVG     Atrás

CONFESO QUE ESTOU TOLA Para Pura Vázquez

Confeso que estou tola: Teño alucinacións multicolores nos plenilunios e ando a cortar lilas de auga para poñer, vizosas, en púcaros de lume. Porque vén ser que alobo cando a lúa é máis grande e branquiamarelea na pupila do mundo. Daquela escoito músicas de tambores e frautas e bailo cos pés nús no caborco da noite. Penduro das orellas espantos coma brincos de morcegos pregados e falo coas coruxas na lingua máis arcana. (Ignoro se me ollades, se estou engaiolada e vós, por divertirvos, ceibades cacahuetes entre as reixas que afastan o meu soño e o voso) Confeso que estou tola: teño unha barca branca que navega por rúas e por ríos de vidro e eu vou de pé na proa, cos remos cara ao ceo, derrubando as estrelas. (Non sei se as recolledes, se apañades os froitos da vendima dos astros para facerdes viño e cuspirmo nos ollos) Confeso que estou tola: Eu vivo no tellado da casa e cando chove bebo a chuvia que cae e dela me alimento. Béboa coma quen bebe tempo desconxelado, champaña á fin da festa ou un amor que pasa. Despois, cando clarea, perdo o medo e camiño sempre á beira do aleiro desafiando a altura. (Descoñezo se andades a chamar os bombeiros, porque a vertixe é vosa e a bebedez é miña) Confeso que estou tola: Quero facer fileiras coas formigas, confeso que estou tola, e que leven pancartas co teu nome, confeso que estou tola. Quero subir ás barbas do xigante, confeso que estou tola, e dicirlle na orella algún segredo, confeso que estou tola. Quero coller o touro polo alento, confeso que estou tola. e levalo a unha feira nas galaxias, confeso que estou tola. Non quero ir convosco á perruqueira, confeso que estou tola, gusto de ser a muller despenteada, confeso que estou tola. Confeso que estou tola, confeso que estou tola, Confeso que estou tola. Amén.

Regreso en Outono Para María Pilar García Negro

Deixo o Norte coa néboa na pupila do mar e inicio na cidade un ritual de insomnios poboado de rumores e lamentos de gatos que morreron de lúa sete vidas, hai séculos. Un secreto poder desencadea os días do retorno das cousas desde a cinsa, e os fíos da urdidura gastada tecen, novos, a tea do regreso imposible.                     Afondo gris nas rúas e levo baixo o brazo un cartafol repleto de follas amarelas e de pétalos murchos. (Os que pasan non saben que porto unha fortuna, que as árbores do Parque me deixan de albacea dun merlo desterrado á outra beira do tempo.) Canta o paxaro, treme e alóngase tristísimo procurando a neneza, os xogos debagados en días coma rosas.                E deixa ao meu oficio repartir a certeza de que as fadas morreron antes de ser verdade. Canta o paxaro, treme e alóngase tristísimo na pescuda dos bicos, temperán froito acedo.                E eu quedo, labio a labio, recontando as moedas,bebendo nos espellos un caudal de distancia. Canta o paxaro, treme e alóngase tristísimo tras as pisadas lentas que a area nunca garda.                     E eu a gastar olladas desentrañando o rastro, perdéndome na noite camiño de ningures. Mais non quero quedar cercada por un coro de mortos que saloucan: recollo a noite e voume alporizando o aire, escribindo nos muros palabras coma encontros, tatuando plenilunios na pel, buscando o viño. (O viño baixa inorde cara á Praza do Campo en ríos coma rúas, entre casas de pedra, pola garganta e brinca na fervenza do sangue.) E eu, que non bebo soa, alzo a copa nun brinde e agardo unha chamada das cousas fuxidías. Mais o viño, piadoso, ménteme eternidades e enche de arcos da vella as pucharcas do medo nos ollos máis amigos.                     E xorde a alba, o canto, a ledicia nas follas da memoria e o viño no outono da cidade 9-9-94.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega