BVG     Atrás

Criáranse xuntos. Xuntos xogaran cada día naquel pequeno espazo que era o universo enteiro. Eran xa uns adolescentes feitos e fermosos cando se decataron da presenza do outro. Cando descubriron que alí diante estaba a beleza. Pero pasaran sempre tanto tempo xuntos, que se lles facía moi difícil comezar agora a se ver desa maneira que abrochaba agora nun rebentón dos seus corpos. El comezou a ollala doutro xeito, como se mira o que se desexa, aquilo que un día se rebela como o máis valioso e se comeza a entender que hai que loitar por posuílo e despois coidalo, non deixar que nada nolo arrebate. Ela comeza a se deixar ver, a se deixar acariñar polas olladas longas, dondas, vagarosas...

Era fermosa coma o lucente dun limpo día de abril. Os seus ollos vivos e brillantes coma a auga dos regatos no nacemento da primavera. O seu cabelo unha fervenza de centeo maduro a lle baixar polas costas. A súa pel branquiña e chea de promesas. El axexouna unha tarde mentres se bañaba no río. Aquilo desasosegaba o seu corpo e poñía no seu corazón un remuíño de augas frescas. Daquela comprendeu que, entre tantas cousas como estaban a principiar naquel tempo, tamén nacía un novo lugar para habitaren. Un lugar fóra do mundo, un intre fóra do tempo. Cando a rapaza saíu do río na beira de enfronte, viulle nas costas, entre os cabelos húmidos, unha penca pequeniña coa forma dunha estrela de cinco puntas. Pasou o río seguindo o camiño que a estrela lle marcaba. Demorou moito tempo en ler coa punta dos dedos a mensaxe misteriosa que portaba aquel luceiro.

Acordaron regresar por camiños distintos. Ela polo máis curto, por aquel que máis directo a levaba á casa. Había ter pouco tempo para se agachar no disimulo. El dando un grande arrodeo, para que o seu paso e os seus asubíos lle fosen contando ás árbores da terra e aos paxaros do ceo, ás ras das pucharcas e aos lagartos das silveiras, ás flores e ás herbas e, en fin, a canto ser quixese atender, a ledicia do seu corazón.

Chegou el antes. Ela non chegou nunca. Procurárona polos camiños, polas máis fondas congostras, polos máis afastados lugares... Nunha carballeira atoparon a súa roupa manchada do seu sangue. Botouse na procura dela por canta terra hai no mundo disposto a gastar no labor de dar con ela cantos días hai no tempo. Nas noites degoiraba a estrela e até a daba albiscado aboiando no mar das súas bágoas. Entón ía cara a ela seguindo o destino que lle marcaba, deixándose guiar. Entregándose á procura da súa estrela, daquela que un día puxera tanta luz onde hoxe só había tebras.

Así chegou a aquel lugar. Era unha vila grande. Atravesouna toda preguntando pola súa arela a cantos atenderon as palabras de desespero que saían do seu corazón doente. Chegou ás aforas e alí estaba aquela casa. Grande, impoñente no solpor. Arrodeada por un muro que parecía unha fronteira inviolábel.
Ao anoitecer viuna pasar pola solaina. Non foi unha contemplación de vagar, non.  

Foi coma un lóstrego que lle deixou a pegada daquela figura escrita no fondo dos ollos. Entón ficou alí, á espera. No anoitecer do outro día volveu saír á solaina. Non a era. Pero algo había alí, no lugar ou na muller, que o obrigaba a permanecer á espreita. Non tardou en saltar o muro. Entrou e faloulle. Aceptou a conversar con el a condición de que permanecese de costas mentres estivesen xuntos.

Ficou alí por tempo e tempo. Polas noites a estrela húmida permanecía inmóbil no ceo, sen lle marcar novos camiños, sen convidalo a proseguir percorrendo camiño na súa procura, sempre a indicar o mesmo lugar.

Unha noite contoulle como a casa ardera e caeu nas lapas que a abrazaron nunha aperta que foi coma unha cadea de luz e dor. Describiulle como o seu corpo se espiu todo el da pel que o cubría, e como os seus pais, ensumidos na máis inacabábel desgraza, dedicaron a vida enteira á procura da felicidade da súa filla. Por fin un día atoparon un home que se ofreceu a lle facer un novo rostro. Os pais, esperanzados, déronlle aquel home habelencioso todo canto lles pediu para construir unha nova face. A cara que agora tiña. Entón permitiulle que se virase para ollala.

Cando estiveron encarados a muller ergueu o veo e o rapaz viu a máscara. Cubríalle o rostro enteiro desde a raíz do cabelo até o comezo do pescozo. Desde a orella dereita á esquerda. Era branca coma a cera dunha candea. Dous ocos ovalados deixaban ver os ollos da muller que esculcaban a mirada estarrecida do rapaz, que permanecía en fite na estrela de cinco puntas que a máscara tiña na meixela dereita.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega