BVG     Atrás

Salmos de Fisterra                                                Para as nosas fillas, para os nosos fillos, os de sangue e os outros. Desterro Nas areas sentabámonos a chorar  polo estrago na herdanza. ¿E como haberiamos de cantar  en lingua estraña por moito que nos roguen? Devastadora forza onde os fillos  naufragan botando da boca a nosa  caste, deixándoa sen cuspe, co alento a resecarse. Ditoso quen perdoe tanta iniquidade,  ditoso quen poda non chorar ante os antergos cimentos arrasados  polo mal, afinándose harmonioso  en ignaro desprezo feridor do comunal en chagas múltiplas,non  pechas, por onde a linfa verque morna,  esborrallando os doces horizontes  contra os días. Que mocidade traerá o cauterio en amorosa lingua sandadora dicindo:  a desventura que nos fixo trouxo na sabedoría das cousas un designio a escribirse nos nosos corazóns baixo a luz podre, ingrata das desercións masivas, baixoa luz nas derrotas sucesivas escribiu un designio.                                      Ao Xosé Freire Ponte do Pasatempo ¿Cómo dicir en lingua ameazada ou cómo conxugar na venda os verbos? Esganado no berce o noso canto resistir sen o amparo dos fortes, querendo ser, agoniantes do xúbilo post-posto, entre a xente de pálpebras altivas. ¿Quen poderá acordar os nomes todos herdados, xeradores doutros novos; cando chegaremos a nós aquén do  perfecto simulacro? Respiremos xuntos a escuridade aínda nosa, facéndonos máis  nós dentro da interrogante, vivindo os nosos días sabéndoos mesmamente Ponte do Pasatempo. Sinal Agoniante mantenza como luz corrompida ves, rémora, lastrándonos a vida obrigada cos verbos secuestrados. Atopamos saqueadas as bocas, a lingua devastada. Doente ameazada, co maternal perfil virado a obriga, ven o teu estertor armándonos de distancia e sufrimento ledo mentres soñamos cun canaval de verbos renacidos e dicimos: inzar

© 2006 Biblioteca Virtual Galega