Coitelas

 

[Texto íntegro]

 

v2fcocastinheiracoitelas.html

"Deteñámonos por un intre, contemplemo-lo que fixemos. Deixemos que arda ante os
tellados. Unha vida. Alá vai. Pasou. Foise
."

Virginia Woolf, As ondas




     Vou ó baño como cada mañá, sempre con présas, sempre ás carreiras. Rebusco no armariño coa única intención de facerme a barba para ir á consulta, e atopo a maquiniña, pero non as coitelas. E miro arredor, apurado e somnolento, e vexo que mas utilizaches ti, pécora, non hai dúbida, sempre ti, impedíndome face-lo que quero, ti, poñéndome trabas e valados diante estorbando á miña vontade, ti, puta, querendo sempre facerme a vida imposible. Utilizáchesmas ti, co noxo que me dá que utilice-las miñas cousas, e non mercaches outras e agora, apurado e somnolento, non podo facerme a barba. Non me importa. Ou si. Sempre te amañas para acadalo.
     Vinte anos amargándome a vida. Vinte anos de enfastío e silencios que bouran coma berros. Vinte anos, como vinte son os dedos que agora me vexo, dez deles a buscar coitelas e outros dez peludos, ridículos pero dignos, mortos de sono, asomando polas chanclas de baño de veludo verde.
     Vinte anos hai tamén que me estreei na clínica do teu pai, de recén casados. Ti sempre botándomo na faciana, que tiña traballo gracias a esa vella prea. Entérate ben, esa clínica estaba na ruíña. Na creba. Unha desfeita. O teu pai sempre aparentando señorío. E si, nena, si, eu era, e son, moi moi bo. Eu axudei a erguela de novo coas operacións de estética. O teu pai, anticuado, dicía que non ó principio. Odiábame, botaba calquera idea por terra se viña de min. O cabrón case nos leva á bancarrota por testalán, pero tivo que renderse, tivo que admitir que o xenro tiña razón. Porque aténdeme ben, miña nena, e perdoa que che insista, son eu quen salvou o negocio, son eu quen lles salvou o cú a ti e ó teu vello e gracias a min andas agora conducindo Mercedes. Poñendo tetas ás ricas, amañando papadas. Tamén cho fixen a ti, ruliña, así que que non che dea tanto noxo. Eu fíxente rica, eu fíxente bela, eu esculpinte da lama. E ti ódiasme.
     Si, ti tamén odiabas ó teu pai. Só amaba-los seus cartos. Non me veñas con lerias. Só estabades unidos para poñervos na miña contra. Víboras. E ti bótasme en cara que rematei con el. Veña xa. Que non puido aturar ver a súa mansión modernista, clínica e balneario da alta sociedade desta merda de cidade de provincias dende finais do dezanove, chea de putas caras e travestidos. Odiábalo, pero es igual ca el, só ama-los cartos. E agora utilízasme as coitelas, lúxasme o cepillo de dentes, énchesme o xabrón e o peite de pelos, só para amolarme. ¿Por que non me matas? Porque é o que estás facendo, pouco a pouco.
     Gustaríame dicir que non era así antes, que cómo nos amabamos cando comezou todo, que era todo romántico e fermoso, como visto a través dunha densa cortina de veludo rosa. Ti eras moi radical, lembro, moito falabas da liberdade, aínda rememoro a túa melena coa raia ó medio e os teus xerseis de pescozo alto. Pero cando quedaches preñada ben que argallaches todo para que casasemos. Se eu me negaba o teu pai ameazoume coas súas influencias nunca exercería na cidade, que digo xa exercer, non podería tan sequera remata-la carreira que tan brillantemente levaba no último curso. Nin sequera tiña cartos para trasladarme a outra universidade. Ben que o argallastes. Eu ía para cirurxián de primeira, co meu expediente podería aprender cos millores. E apareciches ti para arruiñarme a vida coa clínica trapalleira do teu pai, apuntándome co teu bandullo, co teu embigo sucio e turxente, castigándome cos teus doces peitos cheos de leite amargo. Entérate ben, podería terte deixado daquela sen ningún remorso de conciencia. Xa che mantería o vello. Eu só pensei en min e no bebé. Ou se cadra non, se cadra aínda te amaba.
     Pastillas, píluras por tódolos lados. Nin una coitela para barbearme. Só hai drogas túas que eu mesmo che traio só para non oírte, trosma. Es peor ca lixo. Négome a utilizar esa máquina eléctrica coa que me agasallaches o día de san Valentín de Deus sabe qué ano, como un absurdo tótem do desamor. Non apura ben. Cando paso a man pola fazula noto os pelos como púas microscópicas nas xemas dos dedos. É unha sensación desagradable, faime sentir que non son perfecto. Porque entérate ben, non casei contigo por medo. Eu amábate, amábate tanto como te odio agora. Porque eu era novo; novo e imbécil. Cría que ti tamén me amabas, cría no amor, manda carallo. Pero era un xoguete de nena rica, un xogo que foi lonxe de máis, que deixou de ser divertido, de ter gracia, un xogo terrible no que perdemos os dous sen aprender nunca as súas regras.
     Ti xa non rematache-la carreira, que tampouco che interesaba grande cousa. Cambiaches de peiteado, perdiche-la raia ó medio e as ansias de liberdade e pasába-lo día emborcallada no sofá sen facer nada, coa excusa do embarazo. O porco do teu pai case non me pagaba nada, resentido comigo e sobre todo contigo. Vivíamos na merda. E ti, afeita a unha vida de luxos, embrutecida pola preguiza, comezaches deixa-la manteiga fóra da neveira, a non merca-lo azucre cando se remataba, apaga-las cabichas dos teus fedorentos cigarros en calquera lado, a fumar porros na cama, mesmo estando embarazada. De porca con clase pasaches ser porca, sen máis. Eu chegaba de traballar doce horas ó día, coas mans lixadas de sangue, como quen di, e nin me tiñas algo para cear, é máis, nin sequera había nada para facer na casa, o neno a chorar, e eu calaba e ía cear ó bar. Eras inútil ata para ser muller. Deberías de coidar do teu esposo e da túa filla. E ti deixando pelos no xabrón, colléndome a maquiniña para afeita-las pernas, deixando as toallas enchoupadas.
     Polo menos fodíamos, iso si. Cada vez que cha espetaba sentía que me chantaba en areas movedizas. Mais despóis de nacer Elizabeth non me deixabas nin achegarme. Achegábanse outros, ben que o sabía eu. Sentín as imaxinadas acometidas do teu amante coma coiteladas no pouco que quedaba de corazón. Tentei arrincarche quen era a labazadas pero non houbo xeito. Testalana coma o teu pai, que no inferno arda. Logo deixou de importarme, comecei eu face-lo mesmo. Aínda che mallei algunha vez máis, con razón ou sen ela. Porque a min se me respeta. Eu son o teu esposo, e ti debes respetarme. Xa non digo quererme, que as serpes coma ti nin se queren a si mesmas nin ó estrume polo que se arrastran. ¡Respeto! Xa hai moito que non che mallo, e non porque non o mereceses. Antes desfogábame, sentíame millor cando remataba, agora non. Coido que ata te gustaba. O meu odio non se mata nin se alivia, é omnipotente e todo o abrangue. Ás veces odio o meu odio, ás veces ámoo porque paréceme o único que me mantén vivo.
     Eu salvei o negocio, eu cubrinte de cartos malia non faceres nada, malia deixare-las billas pingando como agora, malia deixare-las zapatillas ciscadas polo chan para tropezar eu con elas na escuridade e deixar todo o chan mollado cada vez que te duchas.
     Rifábamos por todo. Sempre berrando. Comecei traballar coma un tolo, todo o día aumentando tetas, subindo cus, afiando narices, modelando orellas, pranchando enrugas, sorbendo graxas, recurtando papos, cortando pirolas, xuntando ollos, todo por non voltar a casa e oí-los teus berros, atopa-las culleres fóra do seu sitio ou a manteiga fóra da neveira, mol e fofa coma o unto que tiro das vellas da clínica. Malia todo, comecei gañar cartos, contratamos unha asistenta, así ti poderías lacazanear aínda máis e eu podería vivir nunha casa e non nun cortello.
     Nunca me perdoaches que mandase a Elizabeth a ese internado de Suíza. A min tamén me doíu separarme dela, pero a súa educación era o importante, non quería que fose unha mocosa consentida coma ti. Sempre a quixeches dispor na miña contra. Todos contra min, todos. E eu contra todos. Ben que vos vía falar de min ás miñas costas. Quería afastala dos barullos, das nosas discusións, da mediocre burguesía decadente na que a quería introducir ti e mailo seu avó, e de ti. Si, de ti. Morrería se ela se chega converter nalguén coma ti. Sería preferible matala.
     Pero o curioso é que paramos de rifar. Paramos de todo. Un frío e marmóreo silencio invadiu a casa. Asumimo-lo noso desamor e comezamos ignorarnos. Non negarei que eu, que trunfei en todo e malia todo, que me convertín no millor cirurxián plástico do Estado e veñen ata de Asia á miña consulta, me sinto un fracasado. Fracasado porque tan só me propuxen formar unha familia, e fracasei. O traballo, decátome agora, xa calvo e con canas, non é importante, nin o negocio, nin os cartos. Éo o outro, ter alguén que te queira, e nin iso teño, estou por debaixo dos empregados que teño ó meu cárrego cobrando unha miseria. Eles saen da clínica e comezan vivir, eu non.
     Só quixen amor e só me destes dor. Tiven que buscalo en camas de hoteis de dúas estrelas, pero non o atopei. En canto á miña filla, sentín que tamén a perdera a ela. Tódolos Nadais e veráns volvía de Suíza con boas notas e con dez centímetros máis de estatura, cada vez máis muller, cada vez máis estraña. Eses Nadais nos que todos, o avó, ti e máis eu, o trío patético que eramos a súa familia, tentabamos mercala con agasallos, competindo a ver quen lle daba a bagatela máis cara, competindo a ver quen acadaba que ela lle quixese máis. Velaí o resultado, non nos quere a ningún. Supoño que empatamos.
     Esa nena tivo de todo, e así nolo paga de volta. Ben, en realidade non tivo nada. Nada. Só cousas. Non tivo nin nai nin pai nin agarimo. Eso nótase mirando para ela, os seus ollos están baleiros. Cando non ten o mono, claro.
     Farto do vello, ameacei con marchar. Veulle o mundo enriba, sen min perdería todo o prestixio e a clientela, e eu podería perfectamente establecerme pola miña conta. Pero non era nin a miña intención nin a súa. Ese parásito e máis eu necesitábamonos mutuamente. Fíxome socio. A metade da clínica dos Lagodante-De-Toda-A-Vida era agora dun merdán coma min. Eso foi o que o matou, e non "estar separado da súa netiña" ou "ver encherse a clínica de travestidos", como dicías ti. Fasme rir. Eu son a clínica. E a clínica son eu. Expandímonos a sete cidades máis, ¿sabes? Pero éche igual, mentres sigas tendo este monte de pastillas para fuxir de todo.
     ¡Ata gardaches loito! Escacho ás gargalladas cando o lembro. Facéndote a triste, pedindo que respetase a memoria do teu pai, culpándome da súa morte. Ata puxeches ese horrendo cadro no salón cunha foto súa. E logo desaparecías, toda a noite ou días enteiros, buscando sexo e cocaína. Ben, coido que o do sexo era accidental, tal como eu buscaba un pouco de calor (xa non digo amor, xa estaba desenganado dabondo) ti buscabas exorciza-la furia que gardabas contra min. Pero o importante, o que buscabas realmente, era o outro, o pó branco, o veleno que se che coaba polo nariz que eu mesmo che operei, tabique de platino incluído, malia que a min me gustaba máis antes, ou se cadra precisamente por iso o fixeches. Pretendías ser muller fatal, pero cos teus anos, adiccións e a túa seada de silicona só es un vello putón patético. ¿Como te sentes cando te miras no espello e te decatas de que o máis fermoso de ti, o que non avellenta, o que non é mol nin pendura, esculpincho eu, dincho eu? E canto menos de ti e máis de min vai quedando, máis me repugnas. Porque eu tamén me repugno.
     Só atopei algo de amor nese inferno en Elizabeth. Seguiu os seus estudios aquí, mais, co meu mesmo criterio, mantíñase afastada o máximo posible do silencio xélido daquela casa. Eu... tan só quería un chisco de calor, desa calor que ti me negabas, eu quéroa, nunca quixen facerlle dano. Por iso choraba, de mágoa por min, por nó-los tres, eu nunca a ferín. Por iso choraba a soas, eu visitábaa no seu cuarto esas noites nas que ti non estabas, e acariñáballe o cabelo, contáballe o desgraciado que era, pregáballe que me quixese, que me quixese como pai, que me quixese dentro.
     Ti enterácheste. Recoñézoo, pasei medo, puxera en risco todo, o prestixio, o negocio, a sona, podería ir á cadea. Estaba nas túas mans, a mercede da túa sede de vinganza. Pero non. O odio que me tes e o amor que sentes pola túa filla, se que es quen de sentir algo, era menor en comparanza co medo que tiñas a perdelo todo. Decidiches botar terra por riba. Acovardácheste. E estráñaste de que ela te odie. En canto a min, nunca me dixeches nada. Nada pasara. Nunca pasa nada.
     Volvícheste unha pantasma. Tiven que traerche píluras e píluras para que polo menos estiveses na casa connosco, para acouga-los teus nervios, o teu odio, a nosa xenreira. Hoxe é mércores e non atopo os calcetíns que van cos zapatos que levo os mércores nin podo facerme a barba. Elizabeth marchou da casa, de súpeto odiábame, odiábanos. Ti eras unha sombra tirada no sofá, unha náufraga aferrada ó seu Martini como se fose un bote salvavidas, cando en realidade é o mar no que afogabas. E deixa-las billas abertas, e non cambia-la bombona de butano cando se remata, e teño que ducharme en auga fría e non podo afeitarme, e teño que ler nos teus ollos a culpa de que a nosa filla marchase e de que a tivesemos que ir buscar catro anos máis tarde a un sórdido hospital noutra cidade cos brazos furados, prostituída, estragada, e dis que é a miña culpa, por xuntar o meu sangue co seu, dilo ti, ciumenta de que ti nunca chegaches estar tan próxima a ela, nin a min nin a ninguén. Non sendo ó teu pai.
     Si, sempre o souben. Contoumo a túa nai, esa á que non lle falas, esa a quen o teu pai tiña na miseria, afastada del e de ti aducindo que estaba tola. O grande home coa súa meniña, de amantes. Non me estraña que a túa nai rematase nese manicomio que vós chamábades "casa de repouso". Míranos. ¿E non estamos tolos, nós? A túa filla co virus da morte correndo polas súas veas, tan só por iso lle sigo deixando drogarse, polo pouco que lle queda. Pero sen precisar meterse puta polo barrio chino; meténdose só o que eu lle traio da clínica. Ti, lixando de vómito o sofá, como fixeches onte. E eu, na procura dunha puta toalla limpa neste maldito cuarto de baño para limpalo. Deixarei o do meu rasurado para máis tarde. Quero limparme as bágoas e nin sequera teño papel hixiénico para facelo, coa túa teima de non repoñe-lo rolo cando o rematas.
Síntome só. Agora decátome de que levo só vinte anos. Decátome da túa ausencia. Antes, cando estabas, sentía a túa ausencia, o teu silencio, a túa falta de amor, a túa desfeita e a miña. Agora que non estás sinto a túa presencia, sinto o teu cheiro, vexo a túa imaxe. Enxoito as miñas bágoas e mírome ó espello embazado preguntándome cómo vou saír desta. E cómo vou afeitarme.
     O bafo do teu recente baño esvaece ós poucos do ar, comezo sentir o frío polas costas, malia o albornoz, e o grande espello, grande coma un mundo de azougue, vaise desembazando pouco a pouco (o lavabo ten pelos teus pegados, sabes que iso fódeme, sábelo) e o espello xa devolta unha imaxe nidia e clara, como un cadro tráxico. Eu no medio cos ollos inchados e vermellos e a barba dándolle un tinte verdecente ás fazulas e ó queixo, o que me fai relembrar de novo que teño que mercar coitelas novas, se cadra barbéome con esa maldita máquina eléctrica, millor iso que nada. Perdín o pelo todo, estou gordo e cheo de enrugas. Ó carón da miña propia imaxe, a man dereita, ti, sempre ti, deitada na bañeira, chea a medias de auga xa fría e tinxida de vermello por mor do curte que te fixeches na parte interior dos dous cóbados, aínda te-las miñas coitelas de afeitar na man esquerda. Ata lixache-lo chan de sangue, non tes remedio. A túa pel semella de seixo, dura, lívida e fría, os teus beizos están morados alí onde non hai silicona inxectada. Falo só por amolarme, porque eu só quería que me respetases, que me quixeses. Pero ti usa-las miñas coitelas e non podo afeitame. Todo cheira a sangue e ó teu perfume. Todo dá igual.
     Ó meu carón no espello, desta volta á man dereita, vexo a Elizabeth. Entrou no baño, viu a escena, está berrando, os seus berros rebotan no espello e nos azulexos, fírenme os oídos. Compoño o xesto.
     Tento abrazala, ela repúdiame, está moi nerviosa. Normal. Sae do baño, a berros. Eu quedo dentro, pecho a porta detrás dela e poño o fecho. Sácoche a coitela da man, tela agarrada moi forte, pero acado que a ceibes. Mira a que fixeches. Sempre amolando. Inserto a coitela na maquiniña, lávoa ben e aféitome de vagar. Debín facelo antes na vez de perde-lo tempo rifando contigo e na procura doutras coitelas. Pola túa culpa vou chegar tarde á clínica, e teño unha intervención ás nove. Achégome a ti, bícote, meto a lingua na túa fría boca. Había décadas que non te bicaba, e arrepíntome de non telo feito, arrepíntome de todo, de non amaña-lo que se podía amañar antes de que fose tarde; decátome que me estou a lixar co teu sangue, por qué, por qué esta mascarada, esta vida que non é senón unha chanza, unha broma pesada, unha farsa sen gracia ningunha sen público e con dous pésimos actores e uns horribles secundarios. Penso que non notaches o ben afeitadiño que estou e quero chorar, teño un nó na gorxa que mo impide. Millor así, non me vou derrubar agora.
     Abro a porta. Fóra está Elizabeth apuntándome cunha pistola, a miña pistola, a que gardo no meu escritorio. As súas mans tremen, ten a faciana enchoupada en bágoas. Estou tranquilo, ela quéreme e nunca me fará mal ningún. Diríxome a ela coa man dereita estendida para que me dea a arma, ela di que non me achegue, eu sígome a achegar e póñome severo e fálolle con voz dura e ordénolle que me dea a arma. Non é tarde, é tarde para o meu matrimonio, pero teño unha filla. Todo se amañará, querereina como ela merece, como eu nunca souben, non lle farei máis mal, coidareina, axudareina, escoitareina, a esa moza chamada Elizabeth que agora me apunta cunha pistola. Muda de opinión, apoia o canón na súa tempa, prégollo que non o faga, chora de histeria, volve mudar de opinión e volve apuntarme ó peito, eu voume achegando a ela ós poucos e agora non estou nin a un metro. Non é tarde, a fin aínda non chegou. Pero eu estou tranquilo, porque a miña filliña non me fará mal ningún porque me q...


FIN





[1º Premio no II Certame Lucus Augusti]

 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega